خون سیاهرگی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

خون سیاهرگی یا خون وریدی خونی با مقدار اکسیژن کم است از سیاهرگ‌های محیطی به دهلیز راست قلب وارد می‌شود. سپس این خون از بطن راست و از راه سرخرگ ریوی به سمت شش تلمبه می‌شود. خون سیاهرگی معمولاً از خون سرخرگی سردتر است.[۱]اکسیژن و پی اچ کمتری دارد و حاوی مقدار کمتری گلوکز و سایر مواد مغذی می‌باشد. همچنین میزان اوره و سایر مواد دفعی بیشتری را دارا می‌باشد. بیشتر آزمایش‌های پزشکی به استثنای آزمایش فشار گاز در خون سرخرگی، بر روی سیاهرگ‌ها انجام می‌شوند.[۲]

رنگ[ویرایش]

رنگ خون انسان بسته به میزان اکسیژن رسانی از قرمز روشن تا قرمز تیره متغیر است. رنگ قرمز به دلیل وجود هموگلوبین است که به اکسیژن متصل می شود. هنگامی که اکسیژن به هموگلوبین متصل می شود، خون قرمز روشن به نظر می رسد، در حالی که وقتی متصل نمی شود، خون تیره تر به نظر می رسد. برخلاف تصور رایج، خون انسان به طور طبیعی هرگز آبی نیست.[۳] ظاهر آبی وریدهای سطحی به دلیل پراکندگی نور آبی از خارج بافت وریدی ایجاد می شود و زمانی که ورید در عمق 0.5 میلی متر یا بیشتر باشد، بیشتر مشخص می شود. سیاهرگ ها و شریان ها وقتی مستقیماً بدون پوست دیده می شوند مشابه ظاهر می شوند.[۴]

جستارهای وابسته[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. Bostock, J. An elementary system of physiology. Vol. 1. p. 263. Retrieved 2013-03-16.
  2. "Arteriovenous oxygen difference". Sports Medicine, Sports Science and Kinesiology. Net Industries and its Licensors. 2011. Archived from the original on 12 June 2011. Retrieved 30 April 2011.
  3. Stoughton, R. (1972-05). "User Accounts for UCSB On-Line System". {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help); Check date values in: |date= (help)
  4. Misconceptions in Primary Science. McGraw-Hill International. 1 February 2010. pp. 33–34. ISBN 978-0-335-23588-9