کاترین واینر

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
کاترین واینر
نام هنگام تولدکاترین صوفی واینر
زادهٔژانویه ۱۹۷۱&#۱۶۰;(۱۹۷۱-۰۱) (۵۳ سال)
بریتانیا
ملیتبریتانیا
محل تحصیلکالج پمبروک، آکسفورد[۱]
پیشهروزنامه‌نگار
Creditsسردبیرگاردین
شریک(های)
زندگی		ادرین چیلیز (۲۰۱۹–تاکنون)

کاترین واینر (انگلیسی: Katharine Viner؛ زادهٔ january ۱۹۷۱&#۱۶۰;(۱۹۷۱-۰۱) (۵۳ سال)) روزنامه‌نگار و نمایشنامه‌نویس بریتانیایی است.[۲][۳] او اولین سردبیر زن در گاردین است که در اول ژوئن ۲۰۱۵ به جای الن راسبریجر شد.[۴][۵] واینر پیش از این که برای سمت سردبیری انتخاب شود، ریاست عملیات وب گاردین در استرالیا و ایالات متحده را بر عهده داشت.[۶]

دوران جوانی و تحصیلات[ویرایش]

کاترین واینر در یورک‌شر بزرگ شد،[۷] واینر دختر یک خانواده معلم بود، پدربزرگش، ویک واینر دریانوردی توانمندی بود که در تخلیه دانکرک شرکت داشت.[۸][۹] واینر در مدرسه گرامر ریپون به تحصیل پرداخت،[۱۰] او در نوجوانی به جوانان کمپین خلع سلاح هسته‌ای و جنبش ضد آپارتاید پیوست،[۱۱] اگرچه نزدیک‌ترین گروه‌ها در ۲۵ مایلی محل اقامت او فعالیت داشتند با اینحال مجله فمینیستی اسپیر ریب را مطالعه می‌کرد.[۲] اولین مقاله او در سال ۱۹۸۷ زمانی که همچنان در مدرسه بود در روزنامه گاردین منتشر شد، پایان امتحانات دوره اول دبیرستان در بریتانیا را با کسب گواهی عمومی گذراندن آموزش ثانویه سپری کرد(GCSE).[۱۲] او نوشت: «به نظر نمی‌رسد که پنج سال دانش را در دو ساعت و نیم جمع کنیم، سیستم منصفانه‌ای باشد». در حدود سال ۱۹۸۸، واینر یک دوره تجربه کاری با روزنامه محلی ریپون گازت را داشت.[۱۳][۱۴]

پس از گذراندن دوره متوسطه واینر به تحصیل رشته انگلیسی در کالج پمبروک، آکسفورد پرداخت.[۱۰] درست قبل از امتحان نهایی، واینر در مسابقه‌ای که توسط صفحه زنان گاردین راه‌اندازی شده بود، برنده شد و لوئیز جون سردبیر زنان گاردین در آن زمان، به واینر توصیه کرد که حرفه روزنامه‌نگاری را دنبال کند.[۱۵] او در سال ۲۰۰۵ گفت: «من صادقانه فکر می‌کردم که حرفه روزنامه‌نگاری کار من نیست، فکر می‌کردم این کار متعلق به مردان کت و شلوار پوش در لندن است.» واینر در دوران ۲۰ سالگی بیشتر تعطیلات خود را در خاورمیانه گذراند، او به کشورهای لبنان، سوریه، اسرائیل، کرانه باختری رود اردن و جاهای دیگر که به آن علاقه داشت سفر کرد.[۱۵]

فعالیت حرفه‌ای[ویرایش]

واینر برای کسب تجربه کاری، به مجله کاسموپولیتن که یک مجله ماهانه زنانه بود پیوست.[۱۵] موقعیت او در این مجله تثبت شد و ابتدا دستیار ویژه، سپس سردبیر اخبار و مشاغل شد؛ پیش از آن، او در یک رقابت دانشجویی که شامل ارسال مقاله به مجله بود برنده شد.[۱۶] سپس به مدت سه سال در ساندی تایمز، به عنوان ویراستار و نویسنده این مجله کار کرد.[۱۵] واینر در سال ۱۹۹۷ به گاردین پیوست. پس از مدتی کار در صفحه زنان، سردبیر ضمیمه شنبه آخر هفته‌ها در سال ۱۹۹۸ شد. او در ۲۰۰۶ سردبیر ویژه مجله و در سال ۲۰۰۸ معاون سردبیر گاردین که در آنزمان ایان کاتز بود شد،[۱۷] واینر نسخه شنبه گاردین را از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ ویرایش می‌کرد.

لورا اسلاوتری پس از بررسی حرفه واینر تا مارس ۲۰۱۵ در آیریش تایمز خاطرنشان کرد که او «تقریباً همواره شخصی بوده که هر سفارشی را انجام می‌داد،[۱۱] [به جای] ارائه خط فرعی». چندین قطعه گاردین توسط واینر در این دوره منتشر شد،[۱۸] در گلچینی از آرشیو گاردین با عنوان زنان انقلاب: چهل سال فمینیسم (۲۰۱۰)، ویرایش شده توسط (کیرا کاکرین) تجدید چاپ شده‌است.[۱۹]

استرالیا و نیویورک[ویرایش]

در ژانویه ۲۰۱۳، واینر برای نظارت بر نسخه دیجیتالی جدید گاردین به سیدنی، استرالیا نقل مکان کرد،[۲۰] این سرمایه‌گذاری در مه ۲۰۱۳ راه اندازی شد.[۲۱]

واینر در اکتبر ۲۰۱۳ سخنرانی آن اسمیت درزمینه روزنامه‌نگاری در دانشگاه ملبورن را درج کرد. دی گوتن پلن خبرنگار لندنی مجله آمریکن نیشن، در مارس ۲۰۱۵نوشت که :هیچ‌کس در دو سوی اقیانوس اطلس وجود ندارد که به اندازه واینر در مورد رابطه بین خوانندگان، فناوری و آینده روزنامه‌نگاری فکر کرده باشد، گوتن پلن کاملاً نسبت به اشتیاقی که در چاپ این اثر توسط واینر صورت گرفت و نظرش این بود تا به رسانه‌های دیجیتال منتقل می‌شد قانع نشده‌است، اما با اظهار نظر در مورد سخنرانی او در استرالیا در سال ۲۰۱۳، می‌نویسد که استدلال‌های او برای اهمیت مشارکت خواننده و گزارش پایدار و اصلی اطلاعاتی که کسی در جایی می‌خواهد مخفی نگه دارد قانع‌کننده است.

در تابستان ۲۰۱۴ واینر به شهر نیویورک نقل مکان کرد و به جای جانین گیبسون رئیس جدید وب سایت آمریکایی گاردین شد و در عین حال معاون سردبیر گاردین نیوز و رسانه هم بود. زمانی که واینر در نیویورک مستقر بود، پوشش گاردین آمریکا را از طیف محدودی از موضوعات به حوزه‌هایی مانند هنر و ورزش گسترش داد. او همچنین کارکنان ایالات متحده آمریکا را افزایش داد.

مواضع سیاسی[ویرایش]

در ۲۰۰۲، واینر از حمله برنامه‌ریزی شده به عراق انتقاد کرد و نوشت که جورج دابلیو. بوش "افغانستان را بمباران کرد تا زنان را از چادرهایشان آزاد کند (یا به قول خودش، "زنان پوشش" را آزاد کند) و همسرش لورا را فرستاد تا بگوید چگونه افغان‌ها را به خاطر استفاده از لاک زدن به ناخن شکنجه می‌کنند.[۲۲]

واینر از مخالفان برگزیت بود. او نوشت: «در پایان کارزاری که ماه‌ها بر اخبار تسلط داشت، ناگهان آشکار شد که طرف برنده هیچ برنامه‌ای برای چگونگی یا زمان خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا را ندارد – این درحالی بود که ادعاهای فریبنده کمپین خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا، آن را به پیروزی می‌رساند. ناگهان فرو ریخت.»[۲۳][۲۴]

سردبیر روزنامه گاردین[ویرایش]

منصوب شدن[ویرایش]

در مارس ۲۰۱۵، واینر در رای‌گیری اعضای تحریریه گاردین و آبزرور به‌عنوان اینکه جانشین مورد علاقه الن راسبریجر سردبیر گاردین شود اکثریت آرا را کسب نمود. واینر ۵۳درصد از آرای ۹۴۶ کارمند شرکت‌کننده را دریافت نمود و بنابراین برای انتخابات در فهرست نهایی قرار گرفت.[۲۵] معاون سردبیر و رقیب سابق،[۲۶] ایان کاتز (ویراستار برنامه تلویزیونی نیوز نایت بی‌بی‌سی از سال ۲۰۱۳)، نیز در فهرست نهایی دو نفره بود.[۲۷]

واینر در ۲۰ مارس ۲۰۱۵ به سردبیری گاردین منصوب شد، او اولین زنی بود که در تاریخچه ۱۹۴ ساله این روزنامه سردبیر گاردین شد، و پست جدید خود را از اول ژوئن ۲۰۱۵ بر عهده گرفت. او قصد دارد سازمان رسانه‌ای را به جایگاهی برای جاه طلبانه‌ترین روزنامه‌نگارها، ایده‌ها و رویدادها تبدیل کند تا بتواند به خوانندگان در سراسر جهان دسترسی پیدا کند.[۲۸]

مایکل ولف، نویسنده و ستون‌نویس سابق گاردین پیشنهاد کرده‌است که یکی دیگر از رقبای واینر برای جانشینی راسبریجر، جانین گیبسون شود، زیرا به دلیل نگرانی داخلی که در مورد تأثیر افشاگری‌های گاردین در خصوص ادوارد اسنودن به‌وجود آمده بود، انعکاس اسنودن توسط گیبسون در نیویورک باعث شد تا گاردین متضرر شود. وولف گفت که گیبسون خودش را با اسنودن همسو می‌کند و وعده‌های مشابهی را می‌دهد، در حالی که واینر قاطعانه در برابر گیبسون ایستاد و به یک معنا علیه اسنودن قرار گرفت. پیتر ویلبی، که در نیو استیتسمن می‌نویسد، توضیح متفاوتی را منعکس کرد: واینر شخصیتی جذاب تر، فراگیرتر و کمتر تهدید آمیزتر از جانی گیبسون است، و از آغاز مورد علاقه بوکی‌ها و راسبریجر بود.

تحولات بعدی[ویرایش]

در مارس ۲۰۱۶، دیوید پیمسل، مدیر اجرایی واینر و گروه رسانه‌ای گاردین، اقداماتی را برای کاهش هزینه‌ها اعلام کردند و این اقدام منجر به پیش‌بینی از دست دادن ۲۵۰ شغل می‌شد تا ضایعات هزینه‌های ناپایدار را کاهش دهد و به مرور در عرض سه سال از بین برود. ماه بعد، روزنامه تایمز تنش‌های داخلی در سازمان را گزارش کرد، زیرا رابرجر آماده می‌شد تا اطمینان زنده ماندن گاردین «تا ابد» را بدهد. طبق گزارش‌ها کارکنان، گسترش فعالیت‌های شرکت توسط رابرجر به عنوان مسئول تصمیماتی بود که واینر و پیمسل گرفته‌بوند،[۲۹] تلقی می‌شد. واینر و دیوید پیمسل با موفقیت مخالفت کردند که رابرجر به عنوان رئیس اسکات تراست با مسئولیت محدود انتخاب شود و لذا او از تصمیم خود برای تصدی این پست صرف نظر کرد.[۳۰]

درخواست از خوانندگان برای کمک‌های مالی موفقیت‌آمیز بوده‌است. واینر در ماه مه ۲۰۱۷ به فایننشال تایمز گفت: «اکنون تقریباً همان مقدار پولی را از عضویت و پرداخت به خوانندگان دریافت می‌کنیم که از تبلیغات دریافت می‌کنیم».[۳۱] در کاهش هزینه‌ها، درآمد خوانندگان از تبلیغات فراتر رفت و این گروه انتظار داشت به جای ادامه دادن به ضررهای سنگین، در سال ۲۰۱۸/۱۹، برای اولین بار از دهه ۱۹۸۰، به نتیجه برسد.[۳۲][۳۳] از سال ۲۰۱۸، این رویکرد موفقیت‌آمیز تلقی شد که با بیش از ۱ میلیون اشتراک یا کمک مالی امیدوار بودند که این روزنامه تا آوریل ۲۰۱۹ به پایان برسد.[۳۴][۳۵] متخصصان صنعت با مشورت فایننشال تایمز همچنان تردید داشتند[۳۶]که آیا مدل اهدا و عضویت از نظر مالی در بلند مدت مقرون به صرفه است یا خیر.[۳۷]

در ماه مه ۲۰۲۱، روزنامه دیلی تلگراف گزارش داد که درگیری جدی بین وینر و مدیر اجرایی گروه رسانه‌ای گاردین آنت توماس در مورد امور مالی و مسیری که روزنامه باید در پیش بگیرد وجود داشت. سال قبل از آن گاردین ۱۸۰ شغل را کاهش داد. توماس پیش از این در یک کنفرانس صنعت رسانه گفته بود: «ما محتوای باکیفیت داریم… کار در دست این است که با تقویت عناصر رو به رشد کسب و کارمان، بیشتر پیش برویم.» واینر پس از نتایج مالی بهتر از احتمال ترسناک در سال ۲۰۲۰ خبر داد[۳۸] و خواهان سرمایه‌گذاری مجدد بود. در ۹ ژوئن ۲۰۲۱ اعلام شد که توماس در پایان ماه گروه رسانه ای گاردین را ترک خواهد کرد.[۳۹][۴۰]

سایر فعالیت‌ها[ویرایش]

واینر علاوه بر روزنامه‌نگاری یک نمایشنامه‌نویس بود و نمایشنامه‌ای به نام ریچل کوری تدوین کرد شناخته می‌شود او در همکاری با بازیگر آلن ریکمن و براساس نوشته‌ها و ایمیل‌های ریچل کوری، که عضو آمریکایی جنبش اتحاد جهانی (ISM) بود و در طول انتفاضه الاقصی به عنوان یکی از فعالان این جنبش به نوار غزه رفت و با بولدوزر توسط نیروهای دفاعی اسرائیل در رفح، غزه کشته شد،[۴۱][۴۲]این نمایشنامه را در ۲۰۰۳ نوشت. این نمایش اولین بار در سال ۲۰۰۵ در تئاتر رویال کورت اجرا شد.[۴۳]پس از مرگ ریکمن که بر اثر ابتلاء به سرطان، در ژانویه ۲۰۱۶ درگذشت، واینر نوشت که همکاری آنها در ابتدا دشوار بود، اما «در شب افتتاحیه هر کدام اعتراف کردیم که هیچ‌کدام بدون دیگری نمی‌توانستیم این کار را انجام دهیم».[۴۴]

واینر در سال ۲۰۰۴ داور جایزه اورنج برای داستان بود[۴۵] و به مدت ۱۳سال در هیئت مدیره تئاتر سلطنتی کورت حضور داشت.[۲۳]

مواضع سیاسی[ویرایش]

در سال ۲۰۰۲، واینر از تهاجم برنامه‌ریزی شده به عراق انتقاد کرد و نوشت که جورج دبلیو بوش "افغانستان را بمباران کرد تا زنان را از برقع‌هایشان آزاد کند (یا به قول خودش، "پوشش زنان " را آزاد کند) و همسرش لورا را فرستاد تا بگوید چگونه افغان‌ها را به خاطر استفاده از لاک ناخن شکنجه می‌کنند.[۴۶]

واینر همچنین مخالف برگزیت بود. او در سال ۲۰۱۶ نوشت: «در پایان کمپینی که ماه‌ها بر اخبار تسلط داشت، ناگهان آشکار شد که طرف برنده هیچ برنامه‌ای برای چگونگی و زمان خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا ندارد» – و این در حالی بود که ادعاهای فریبنده اینکه مرخصی‌ها را به همراه خواهد داشت. بناگاه مبارزات پیروزی با شکست مواجه شد."[۴۷]

زندگی شخصی[ویرایش]

واینر با ادرین چیلیز، ستون‌نویس و پخش کننده گاردین که اکنون مفسر ورزشی در کانال آی‌تی‌وی است نسبت دارد.[۴۸]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Katharine Viner - Forbes
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Katharine Viner "Dear diary ...", The Guardian, 27 November 2004
  3. ↑ "Katharine Sophie VINER - Personal Appointments (free information from Companies House)". beta.companieshouse.gov.uk.
  4. ↑ "The World's 100 Most Powerful Women #80 Katharine Viner", Forbes, [26 May 2015]
  5. ↑ "Guardian appoints Katharine Viner as editor-in-chief", The Guardian, 20 March 2015
  6. ↑ "Katharine Viner Profile page", The Guardian
  7. ↑ Katharine Viner "Dear diary ...", The Guardian, 27 November 2004
  8. ↑ Davies, Caroline (2 October 2016). "Vic Viner obituary". The Guardian. Retrieved 31 October 2016.
  9. ↑ "Vic Viner". The Times. 31 October 2016. Retrieved 31 October 2016. (نیازمند آبونمان)
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ "General Information: A short history of Ripon Grammar School" بایگانی‌شده در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine, Ripon Grammar School
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ "Former Ripon Grammar head girl appointed first female editor-in-chief of the Guardian" بایگانی‌شده در ۲۸ آوریل ۲۰۲۰ توسط Wayback Machine, Ripon Grammar School
  12. ↑ Dominic Ponsford "New Guardian editor Katharine Viner's challenge: What to do with 964 staff and £850m", Press Gazette, 24 March 2015
  13. ↑ "Top editor gives inspirational talk at Grammar School speech day" بایگانی‌شده در ۴ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, Ripon Gazette, 9 November 2005
  14. ↑ David Prior "Former Ripon Gazette work experience girl is new editor of The Guardian" بایگانی‌شده در ۲۹ ژوئن ۲۰۱۷ توسط Wayback Machine, Ripon Gazette, 23 March 2015
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ ۱۵٫۳ Tomlin, Julie (5 May 2005). "It's good to feel scared from time to time". Press Gazette.
  16. ↑ Albeanu, Catalina (29 August 2017). "Lydia Polgreen and Katharine Viner share how they got their start in journalism". Journalism. Retrieved 21 January 2018.
  17. ↑ Laura Oliver "Guardian News & Media names Paul Johnson as deputy editor", Journalism.co.uk, 6 August 2008
  18. ↑ Laura Slattery "Katharine Viner to balance news and 'fun' at the Guardian", The Irish Times,
  19. ↑ This includes an article by Viner reflecting on Misconceptions, a book by feminist author Naomi Wolf concerning Wolf's first experience of childbirth, and other aspects of her career, See Katharine Viner "Stitched up", The Guardian, 1 September 2001, reprinted in Kira Cochrane (ed.) Women of the Revolution: Forty Years of Feminism, London: Guardian Books, 2010 [2012 ebook], p. 165ff
  20. ↑ Mark Sweney "Guardian News & Media to launch digital Australia edition", guardian.co.uk, 15 January 2013
  21. ↑ "Guardian News & Media announces senior editorial changes", theguardian.com (press release), 6 March 2014
  22. ↑ Viner, Katharine (21 September 2002). "Feminism as imperialism". The Guardian.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ John Harrington "The Guardian names Katharine Viner as first female editor-in-chief", PR Week, 20 March 2015
  24. ↑ "Katharine Viner: How technology disrupted the truth". The Irish Times. 16 July 2016.
  25. ↑ "Katharine Viner wins staff ballot for Guardian editor", theguardian.com, 5 March 2015
  26. ↑ Peter Preston "Enter Katharine Viner at the Guardian: new editor, old hand", The Observer, 22 March 2015
  27. ↑ Sherwin, Adam (20 March 2015). "Katharine Viner appointed editor-in-chief of the Guardian". The Independent.
  28. ↑ This includes an article by Viner reflecting on Misconceptions, a book by feminist author Naomi Wolf concerning Wolf's first experience of childbirth, and other aspects of her career, See Katharine Viner "Stitched up", The Guardian, 1 September 2001, reprinted in Kira Cochrane (ed.) Women of the Revolution: Forty Years of Feminism, London: Guardian Books, 2010 [2012 ebook], p. 165ff
  29. ↑ Rigby, Elizabeth (20 April 2016). "Guardian staff furious as Rusbridger set to return". The Times. London. Retrieved 20 April 2016.
  30. ↑ Ponsford, Dominic (13 May 2016). "Alan Rusbridger falls on his sword rather than chair Scott Trust Ltd opposed by editor and chief executive". Press Gazette. Retrieved 13 May 2016.
  31. ↑ Bond, David (13 May 2017). "Guardian relies on readers' support to stave off crisis". Financial Times. Retrieved 21 January 2018.
  32. ↑ Wilby, Peter (18 January 2018). "Black and white and not red all over: the incredible shrinking Guardian". The Guardian. Retrieved 21 January 2018.
  33. ↑ "The Guardian newspaper adopts tabloid format". BBC News. 15 January 2018. Retrieved 21 January 2018.
  34. ↑ "The Guardian newspaper adopts tabloid format". BBC News. 15 January 2018. Retrieved 21 January 2018.
  35. ↑ "The Guardian heads back into the black". The Economist. 20 January 2018. Retrieved 21 January 2018.
  36. ↑ Viner, Katharine (12 November 2018). "The Guardian's reader funding model is working. It's inspiring". The Guardian. Retrieved 12 November 2018.
  37. ↑ Bond, David (13 May 2017). "Guardian relies on readers' support to stave off crisis". Financial Times. Retrieved 21 January 2018.
  38. ↑ Williams, Christopher (17 May 2021). "Guardian leaders clash over 'who calls the shots'". The Daily Telegraph. Retrieved 18 May 2021.
  39. ↑ "Chief executive Annette Thomas to leave Guardian Media Group". The Guardian. 9 June 2021. Retrieved 9 June 2021.
  40. ↑ Field, Matthew (9 June 2021). "Guardian boss steps down in wake of power struggle". The Daily Telegraph. Retrieved 9 June 2021.
  41. ↑ Peter Beaumont "Rachel Corrie's family loses wrongful death appeal in Israel's supreme court", The Guardian, 13 February 2015
  42. ↑ Katharine Viner "'Let me fight my monsters'", The Guardian, 8 April 2005
  43. ↑ Katharine Viner "'Let me fight my monsters'", The Guardian, 8 April 2005
  44. ↑ Viner, Katharine (14 January 2016). "Alan Rickman: the most loyal, playful and generous of friends". The Guardian. Retrieved 14 January 2016.
  45. ↑ Katharine Viner "Read 'em and weep", The Guardian, 9 June 2004
  46. ↑ Viner, Katharine (21 September 2002). "Feminism as imperialism". The Guardian.
  47. ↑ "Katharine Viner: How technology disrupted the truth". The Irish Times. 16 July 2016.
  48. ↑ Stanford, Peter (9 April 2020). "Adrian Chiles: What do I miss most in lockdown? My church". The Telegraph. Retrieved 28 July 2021.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=کاترین_واینر&oldid=38119309»