پرش به محتوا

پوشش هسته‌ای

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پوشش هسته‌ای
هسته سلول انسانی
شناسه‌ها
THH1.00.01.2.01001
FMA63888

پوشش هسته‌ای (به انگلیسی: Nuclear Envelope) که به آن غشای هسته‌ای نیز گفته می شود،[۱][الف] از غشاء دولایه‌ی فسفولیپیدی تشکیل شده (یعنی دست کم ۴ لایه فسفولیپید دارد) که در یوکاریوت‌ها هسته سلول و مواد ژنتیکی داخل آن را احاطه می‌کند.

پوشش هسته‌ای شامل غشاء دولایه‌ی فسفولیپیدی است که یکی غشاء درون‌هسته‌ای و دیگری غشاء برون‌هسته‌ای می‌باشد.[۴] فضای مابین غشاها را فضای پیرا‌هسته‌ای می‌نامند. این فضا در حدود ۲۰-۴۰ نانومتر عرض دارد.[۵][۶] غشای برون‌هسته‌ای پیوسته بوده و غشای آن مجهز به شبکه آندوپلاسمی می‌باشد.[۴] پوشش هسته‌ای دارای منافذ هسته‌ای متعددی است که امکان عبور مواد بین سیتوزول و هسته را فراهم می‌کند.[۴] رشته‌های پروتئینی بینابینی به نام لامین روی سمت داخل غشای هسته‌ای تشکیل ساختاری به نام لامینای هسته‌ای داده که از ساختار هسته با ایجاد چارچوب‌هایی پشتیبانی می‌کند.[۴]

ساختار[ویرایش]

پوشش هسته اتمی از دو لایه چربی تشکیل شده است، یک لایه داخلی و یک لایه بیرونی. این لایه‌ها توسط منافذ هسته به یکدیگر متصل هستند. دو ست حلقهٔ میانی برای پشتیبانی از پوشش هسته ایجاد می‌کنند. یک شبکه داخلی لامینای هسته را روی لایهٔ داخلی ایجاد می‌کند. یک شبکه کمتر چگال برای ایجاد پشتیبانی خارجی بیرون از هسته ایجاد می‌شود. شکل واقعی پوشش هسته اتمی نامتناهی است. آن دارای آبرفتگی‌ها و بر‌آمدگی‌ها می‌باشد و می‌توان آن را با میکروسکوپ الکترونی مشاهده کرد.

غشای هسته‌ای بیرونی[ویرایش]

غشای هسته‌ای بیرونی نیز مرز مشترکی با شبکه اندوپلاسمی دارد. در حالی که ارتباط فیزیکی دارند، غشای هسته‌ای بیرونی شامل پروتئین‌هایی است که در غلظت‌های بسیار بالاتری نسبت به شبکه اندوپلاسمی یافت می‌شوند. تمام چهار پروتئین nesprin (پروتئین‌های تکرار اسپکترین پوشش هسته‌ای) موجود در پستانداران در غشای هسته‌ای بیرونی بیان می‌شوند. پروتئین‌های Nesprin اتصالاتی از فیلامان سیتواسکلتال به هسته هسته‌ای برقرار می‌کنند. اتصالات متوسطه Nesprin به سیتواسکلتال، به ترتیب، به موقعیت‌دهی هسته و به عملکرد مکانوسنسوری سلول کمک می‌کنند. پروتئین‌های دامنه KASH از Nesprin-1 و -2 بخشی از یک مرکب LINC (لینکر هسته‌ای و سیتواسکلتال) هستند و می‌توانند به طور مستقیم به اجزای سیتوااسکلتال، مانند فیلامانت‌های اکتین، متصل شوند یا به پروتئین‌های در فضای پیرنوکلئار متصل شوند. Nesprin-3 و -4 نقشی در تخلیه بارهای بزرگ ممکن است ایفا کنند؛ پروتئین‌های Nesprin-3 به پلکتین متصل می‌شوند و غشای هسته را به فیلامانت‌های متوسطه‌ای سیتوپلاسمی متصل می‌کنند. پروتئین‌های Nesprin-4 به موتور هدایت شده سوی طرف مثبت کاینسین-1 متصل می‌شوند. غشا هسته‌ای بیرونی همچنین در فرآیند توسعه نقش دارد، زیرا با غشای هسته‌ای داخلی ادغام می‌شود تا منافذ هسته‌ای شکل گیرد.

غشای هسته‌ای درونی[ویرایش]

پوسته هسته داخلی حاوی هسته‌پلاسم است و توسط لامین هسته، یک تور میانی از فیلامنت‌های میانی که پوسته هسته را استحکام می‌بخشد و در عملکرد کروماتین نیز دخالت دارد، پوشیده شده است. این با منافذ هسته به پوسته خارجی ارتباط دارد که در دو پوسته و شبکه اندوپلاسمی آنها وصل می‌شوند. در حالی که دو پوسته و واحد ترابری خمیری به هم متصل هستند، پروتئین‌های جاسازی شده در پوسته‌ها تمایل دارند که در محل خودشان بمانند تا از هم پاشیده شدن در طول پیوستگی جلوگیری شود. این با یک شبکه فیبری به نام لامین هسته تراکم 10-40 نانومتری روی آن پوشش داده شده است که استحکام موردنیاز را فراهم می‌کند.

پورهای هسته‌ای[ویرایش]

پورهای هسته‌ای که از پوسته هسته عبور می‌کنند پوسته هسته توسط حدود هزار پیچیدگی پور هسته‌ای نفوذ می‌شود که حدود ۱۰۰ نانومتر عرض دارند و یک کانال داخلی حدود ۴۰ نانومتر عرض دارند. این پیچیدگی‌ها شامل تعدادی از هسته‌پورین‌ها هستند، پروتئین‌هایی که ارتباط داخلی و خارجی غشاء هسته را ایجاد می‌کنند.

یادداشت‌ها[ویرایش]

  1. اسامی کمتر به کار رفته شامل nucleolemma[۲] و karyotheca می شوند.[۳]

پانویس[ویرایش]

  1. Georgia State University. "Cell Nucleus and Nuclear Envelope". gsu.edu. Archived from the original on 2018-06-18. Retrieved 2014-01-21.
  2. "Nuclear membrane". Biology Dictionary. Biology Online. Retrieved 7 December 2012.
  3. "nuclear membrane". Merriam Webster. Retrieved 7 December 2012.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ Alberts, Bruce (2002). Molecular biology of the cell (4th ed.). New York [u.a.]: Garland. p. 197. ISBN 978-0815340720.
  5. "Perinuclear space". Dictionary. Biology Online. Retrieved 7 December 2012.
  6. Berrios, Miguel, ed. (1998). Nuclear structure and function. San Diego: Academic Press. p. 4. ISBN 9780125641555. {{cite book}}: |first1= has generic name (help)

پیوند به بیرون[ویرایش]