ویلیام ویلسون کورکوران

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ویلیام ویلسون کورکوران
زادهٔ۲۷ دسامبر ۱۷۹۸
جورجتاون، DC
درگذشت۲۴ فوریهٔ ۱۸۸۸ (۸۹ سال)
واشینگتن، دی.سی.
تحصیلاتکالج جرج‌تاون
پیشهبانک، انسان‌دوستی و کلکسیون شخصی
همسر(ها)Louise Morris (ا. ۱۸۳۵–۱۸۴۰)
فرزندان۳
والدینتوماس کورکوران
هنا لمون

ویلیام ویلسون کورکوران (William Wilson Corcoran) (زادهٔ ۲۷ دسامبر ۱۷۹۸ – درگذشت ۲۴ فوریه ۱۸۸۸)، بانکدار، انسان‌دوست و گردآورندهٔ آثار هنری اهل ایالات متحده بود. او «نگارخانه هنری کورکوران» را بنیان‌گذاری کرد.[۱]

زندگی‌شخصی[ویرایش]

ویلیام کورکوران در ۱۸۶۷

کورکوران در ۲۷ دسامبر ۱۷۹۸ میلادی در جرج تاون در بخش کلمبیا متولد شد. او یکی از ۱۲ فرزند (شش پسر و شش دختر) خانواده بود که شش تن آن‌ها تا دوران جوانی زنده ماندند، پدر وی توماس کورکوران، یک تاجر متوسط بود که دوبار به عنوان شهردار جرج‌تاون انتخاب شد و مادرش هانا لیمون نام داشت. پدر وی متولد ایرلند بود، در ۱۷۸۸ میلادی در جرج تاون ساکن شد و تجارت چرم را آغاز کرد.[۲]

ویلیام کورکوران در جرج‌تاون بزرگ شد، در آنجا رشته مطالعات کلاسیک و ریاضی را در مدرسه‌های خصوصی که توسط الکساندر کرک و ریویرند ادیسون بیلت پیش‌برده می‌شد خواند و برای یک سال در کلاس‌های کالج جرج‌تاون، سلف دانشگاه جرج‌تاون است، شرکت کرد. به‌جای ادامه تحصیلات، او به تجارت خانوادگی پیوست و به یک تاجر موفق مبدل شد.

حرفه[ویرایش]

کورکوران در عمر ۱۷ سالگی وارد تجارت شد، در یک مغازه خشکبار که دو برادر مالک وی بودند شروع به کار کرد و دو سال بعد شعبه شخصی خودش را باز نمود. برادران کورکوران یک حراج عمده فروشی و تجارت کمیشن را آغاز کردند، اما این تجارت نوپای آن‌ها پس از وحشت ۱۸۱۹ ناکام شد. او در یک تجارت خانوادگی دیگر کار کرد و در ۱۸۲۸ میلادی کنترل یک قسمت بزرگ تجارت املاک و مستغلات ر از پدر خود گرفت.[۳][۴]

کورکوران به عنوان منشی در بانک کلمبیا شعبهِ جرج‌تاون استخدام گردیده و بعداً به عنوان مدیر املاک و مستغلات و وام در دومین بانک ایالات متحده در واشینگتن گماشته شد.[۵]

در ۱۸۳۷ میلادی، کورکوران یک بنگاه دلالی را در خیابان پنسیلوانیا در جاده پانزدهم تأسیس کرد. او در این کسب‌وکار خود به موفقیت دست یافته و در ۱۸۴۰ میلادی با جرج واشینگتن ریگز، پسر الیشا ریگز، وارد شراکت تجاری شد. شرکت بانکداری خصوصی کورکوران و ریگز از حمایت وزیر خزانه‌داری لوی وودبری لذت می‌برد و پس از این‌که آن‌ها سفته‌های وزارت خزانه‌داری ایالات متحده به ارزش ۵ میلیون دلار را در ۱۸۴۳ میلادی مجدداً به سرمایه‌گذاران به فروش رساندند، شرکت آن‌ها به شکوفایی رسید. در ۱۸۴۵ میلادی، شرکت آن‌ها ساختمان سابقه دومین بانک ایالات متحده که در جاده ۱۵ در خیابان نیویورک موقعیت داشت را خریداری نمود.[۶][۳]

در بهار ۱۸۴۷ میلادی، کورکوران و ریگز دو سری اوراق قرضه جنگ مکزیک وزارت خزانه‌داری را به‌طور عمده به سرمایه‌گذاران در داخل و خارج از کشور به فروش رساندند که در این میان درآمد کورکوران ۱ میلیون دلار بود. در ۱۸۵۴ میلادی، کورکوران از شرکت کورکروان و ریگز بازنشسته شد تا روی سرمایه‌گذاری‌های خود در املاک و مستغلات، اعطای اراضی، تسلیحات و خطوط آهن تمرکز نموده و همچنین اشتیاق‌های خود و فعالیت‌های انسان‌دوستی را دنبال نماید.[۵]

هنر[ویرایش]

پرتره اثر ویلیام اولیور استون

برخلاف بیشتر حامیان معاصر هنر، کورکوران تنها به آثار اروپایی علاقه نداشت و او یکی از نخستین کلکسیون‌های مهم هنر آمریکایی را گردآوری کرد. تا اواسط دهه ۱۸۵۰ میلادی، تعداد تصاویر و تندیس‌های که او گردآوری کرده بود از عمارت او که در چهارراه لیفایتی واقع بود بیشتر می‌شد، از این‌رو او در ۱۸۵۹ میلادی برجسته‌ترین معمار آن دوران جیمز رنویک را استخدام کرد تا یک نگارخانه به سبک امپراتوری دوم در خیابان پنسیلوانا بسازد.[۷]

با این همه، قبل از این‌که کار گالری به اتمام برسد، جنگ داخلی آمریکا آغاز شد و کورکوران که با مناطق جنوبی هم‌دردی داشت، واشینگتن را به مقصد پاریس ترک کرد، جای که داماد او، جرج اوستیس جونیور نمایندهٔ ایالات مؤتلفه آمریکا بود. ساختمان نیمه-کاره که توسط رنویک طراحی شده بود، توسط حکومت ایالات متحده ضبط گردیده و به عنوان یک انبار تأمینی از آن استفاده شد. پس از پایان جنگ، کورکوران به واشینگتن بازگشت؛ کار ساختمان در ۱۸۶۹ میلادی به اتمام رسید و نگارخانه هنری کورکوران در ۱۸۷۴ میلادی افتتاح شد، اما چندی بعد ساختار آن گسترش یافت. یک ساختمان جدید برای نگارخانه هنری و مدرسه تازه‌تاسیس هنری کورکوران (که حالا به‌نام کالج هنرها و طراحی کورکوران یاد می‌شود) توسط معمار معروف آمریکایی ارنیست فلاگ به سبک هنرهای زیبا طراحی گردیده و کار آن در ۱۸۹۷ میلادی، نُه سال پس از مرگ کورکوران، به پایه اکمال رسید. نمای خارجی این ساختمان بازتاب دهنده سبک «نئو-گریک»، شاخه‌ای از سبک هنرهای زیبا، بوده و تلاش صورت گرفته‌است تا با بازتاب دادن علامات مفصل و تزئینی در نمای بیرونی ساختمان، وظایف داخلی آن به نمایش گذاشته شود. نخستین ساختمان نگارخانه کورکوران حالا نگارخانه رنویک است که یک موزه اسمیتسونین می‌باشد.[۸]

انسان‌دوستی[ویرایش]

در ۱۸۵۴ میلادی، پس از این‌که او بازنشسته شد، خود و ثروت قابل ملاحظه‌اش را به هنر و انسان‌دوستی وقف کرد. در ۱۸۴۸ میلادی، کورکوران زمینی به مساحت ۱۵ اکر (۶ هکتار) را برای قبرستان اوک هیل خریداری کرد که منظره راک کریک پارک از آنجا دیده می‌شود. او شرکت قبرستان اوک هیل را تأسیس نمود تا از امور این قبرستان نظارت نماید، شرکتی که توسط لایحه کنگره در ۳ مارس ۱۸۴۹ میلادی رسماً تشکیل گردید. کورکوران هزینه ساخت کلیسای کوچک به سبک معماری نئوگوتیک در قبرستان اوک هیل را پرداخت نمود، کلیسای که معروف به کلیسای کوچک رنویک است. به استثنای موزه اصلی کورکوران (به قسمت پایین مراجعه نمایید)، این تنها ساختمان و نخستین ساختمان («کاخ») در واشینگتن مال در مؤسسه اسمیتسونین بود که رنویک در واشینگتن طراحی شد.[۹]

کورکوران همچنین یک صندوق اعانه ۱۰٬۰۰۰ دلاری را برای خریداری هیزم به فقرای جرج تاون تأسیس نمود که توسط انجمن بینیولنت مدیریت می‌گردید. کورکوران همچنین هدایای بسیاری به چندین دانشگاه تقدیم نمود، از جمله دانشگاه جرج واشینگتن، کالج زراعتی مریلند، کالج ویلیام و ماری و دانشگاه واشینگتن و لی. پس از این‌که خانواده جرج واشینگتن نتوانستند ملک ماونت ویرنون وی را نگهدارند و دولت فدرال نیز خریداری آن را رد کرد، کورکوران در راستای خریداری آن همکاری نمود. یکی از همکاران تجاری قدیمی و دوست ویلیام ویلسون کورکوران، جرج پی‌بادی بود.

کورکوران چندین میراث مهم دیگری نیز برای مردم واشینگتن به‌جای گذاشت، از جمله چندین دانشکده دانشگاه کلمبیایی (حالا دانشگاه جرج واشینگتن) و زمین و پرداخت نصف هزینه ساخت آنچه امروزه بنام کلیسای عروج و سنت اگنس (Church of the Ascension and Saint Agnes) یاد می‌شود. کورکوران همچنین رئیس کورپوریشن دانشگاه کلمبیایی (جرج واشینگتن) بود. در اوایل ۱۸۸۳میلادی، کورکوران ترتیبات لازم را انجام داد تا با هزینه شخصی خود، جسد جان هاوارد پین را به ایالات متحده بازگرداند. پین که یک بازیگر، شاعر و نویسندهٔ «خانه! خانه عزیز!» بود، در ۱۸۵۲ به عنوان میلادی قنسول ایالات متحده در بیگِ تونیس خدمت می‌کرد و در آنجا وفات نمود. پین قبل از اینکه در ۱۸۵۰ میلادی برای دومین بار به عنوان قنسول در تونس خدمت نماید، دوست نزدیک کورکوران و شریک تجاری وی جرج دابلیو. ریگز بود.[۱۰]

کورکوران در ۱۸۶۹ میلادی خانه لوئیس برای زنان – که پس از خانم فقید وی نام‌گذاری شده بود – را تأسیس نمود تا از زنان مستمند حمایت و مراقبت نماید. این خانه در ۱۸۷۱ میلادی در خیابان ماساچوست NW، میان جاده‌های پانزدهم و شانزدهم در واشینگتن دی.سی. افتتاح شده و تا ۱۹۴۷ میلادی در آنجا فعالیت داشت؛ ساختمان اصلی در ۱۹۴۹ میلادی منهدم گردید. خانه لوئیس به منطقه کادمن هوز در دیکاتور پلیس در جاده 22 NW منتقل شده و در ۱۹۷۶ میلادی فعالیت آن با خانه آبراهام و لورا لیسنر برای زنان کهنسال مدغم شد. تا ۲۰۲۱ میلادی، خانه لوئیس همواره به عنوان بخشی از خانه لیسنر-لوئیس-دیکسون-هرت فعالیت می‌نمود.[۱۱][۱۲][۱۳]

برده‌داری[ویرایش]

کورکوران حد اقل یک برده به‌نام ماری داشت. در دهه ۱۹۳۰ میلادی، جرج پی‌بادی به کورکوران به عنوان کسی که در تجارت برده دخیل است، اشاره کرد. با این حال، کورکوران حداقل در یکی از نامه‌های خود به همسرش، نسبت به طرفداران لغو نظام برده‌داری اظهار هم‌دردی نموده و ماری و چهار فرزند جوان وی را در ۱۸۴۵ میلادی آزاد کرد. در ۱۸۵۱ میلادی، کورکوران برای کمک به خریداری آزادی برده‌های که پس از هشت سال فرار از برده‌داری دوباره دستگیر و برده شده بودند، کمک مالی فراهم نمود.[۱۴]

زندگی شخصی[ویرایش]

در ۱۸۳۵ میلادی، کورکوران با لوئیس موریس (۱۸۱۸ – ۱۸۴۰ میلادی) که دختر کمودور چارلز موریس (۱۷۸۴ – ۱۸۵۶ میلادی) و خواهر بزرگتر رابرت مورای موریس (۱۸۲۴ – ۱۸۹۶ میلادی) بود، فرار نموده و باهم ازدواج کردند. قبل از این‌که همسر و در عمر جوانی در ۲۱ نوامبر ۱۸۴۰ وفات کند، آن‌ها سه فرزند داشتند، اما تنها یک تن آن‌ها زنده ماند و بزرگ شد:

  • هریت لوئیس کورکوران (۱۸۳۶ – ۱۸۳۷)، در دوران نوزادی وفات کرد.
  • لوئیس موریس کورکوران (۱۸۳۸ – ۱۸۶۷)، کسی که در ۱۸۵۹ میلادی با جرج ایوستیس جونیور (۱۸۲۸ – ۱۸۷۲) ازدواج کرد.
  • چارلز موریس کورکوران (۱۸۴۰ – ۱۸۴۱)، در دوران نوزادی وفات کرد.

پس از مرگ همسرش در ۱۸۴۰ میلادی، کورکوران تصمیم گرفت تا دوباره ازدواج نکند. او به تاریخ ۲۴ فوریه ۱۸۸۸ در واشینگتن دی.سی. درگذشت و در قبرستان اوک هیل به خاک سپرده شد.[۱۵][۱۶]

کورکوران به پوتوماگِ لاج شماره ۵ ماسون‌های آزاد و پذیرفته شده (Free and Accepted Masons) در جرج‌تاون پیوسته و در ۲۶ ژوئیه ۱۸۲۷ به ماستر مسون ترفیع نمود.[۱۷][۱۸]

زادگان[ویرایش]

کورکوران، از طریق دخترش لوئیس که زنده ماند، پدربزرگ ویلیام کورکوران ایوستیس (۱۸۶۲ – ۱۹۲۱) و لوئیس ماری ایوستیس هیتچاک (۱۸۶۷ – ۱۹۳۴) بود و هیتچاک در ۱۸۹۱ میلادی با توماس هیتچاک (۱۸۶۰ – ۱۹۴۱) ازدواج کرد.[۱۹][۲۰][۲۱][۲۲]

میراث[ویرایش]

بانک کورکوران که به‌طور مشترک در ۱۸۴۰ میلادی بنیان‌گذاری شده بود تا ۲۰۰۵ میلادی تحت نام ریگز بانک فعالیت داشت و در همین سال توسط پی‌ان‌سی بانک خریداری شد. نگارخانه هنری کورکوران در واشینگتن دی.سی. یکی از قدیمی‌ترین موزه‌های شخصی آمریکا بود که روی هنر آمریکایی تمرکز داشت، این نگارخانه در ۲۰۱۴ میلادی منحل شد، کلکسیون هنری آن به نگارخانه ملی هنر اهدا و ساختمان آن (شامل مدرسه هنرها) به دانشگاه جرج واشینگتن در واشینگتن دی.سی. منتقل گردید. یکی از جاده‌ها در محله فلکه دوپونت در ناحیه کلمبیا میان جاده Q و جاده R در NW، یک بلاک دورتر از جاده ریگز، به افتخار کورکوران نام‌گذاری شده‌است. محله کورکوران در مینیاپولیس، مینه‌سوتا که از شمال با جاده ایست لیک، از جنوب با جاده ایست ۳۶ام، از شرق با خیابان هیاواتا و از غرب با خیابان سیدار هم‌مرز است، نیز به افتخار ویلیام کورکوران نام‌گذاری شده‌است. تپه کورکوران در رشته کوه‌های سیرا نیوادا در کالیفرنیا نیز پس از او نام‌گذاری گردیده‌است.

منابع[ویرایش]

  1. ↑ "'Tragedy of Errors' Engulfs the Corcoran". New York Times. September 18, 1989. Retrieved 2014-08-29. It was founded in 1869 by William Wilson Corcoran, and its permanent collection of 19th-century American art is said to be one of the best in the nation
  2. ↑ Ecker 1933, pp. 15.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Ecker, Grace Dunlop (1933). A Portrait of Old Georgetown. Garrett & Massie, Inc. pp. 126–139.
  4. ↑ Henderson, Helen Weston (1915). The Art Treasures of Washington: An Account of the Corcoran Gallery of Art. L. C. Page & Company. pp. 21–25.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ Coryell, Janet L. (February 2000). "Corcoran, William Wilson". American National Biography Online. Retrieved December 27, 2015.
  6. ↑ «Chevy Chase Trust Company and Its Heritage – Part 1: From Corcoran to Riggs». بایگانی‌شده از اصلی در ۷ ژانویه ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۱۴ فوریه ۲۰۲۲.
  7. ↑ "Capital and Culture: William Wilson Corcoran and the Making of Nineteenth-Century America". drum.lib.umd.edu. University of Maryland Libraries. Retrieved 15 May 2017.
  8. ↑ "William Wilson Corcoran". siarchives.si.edu. Smithsonian Institution Archives. Retrieved 15 May 2017.
  9. ↑ Jackson, Richard Plummer (1878). The Chronicles of Georgetown, D.C. , from 1751-1878. Washington, D.C.: R. O. Polkinhorn. pp. 264–268. OCLC 2276711. Retrieved July 19, 2009. Oak Hill Cemetery Georgetown.
  10. ↑ Brainard, Charles Henry (1885). John Howard Payne: A Biographical Sketch of the Author of "Home, Sweet Home". Washington, D. C.: G. A. Coolidge. pp. 51–52, 71 ff.
  11. ↑ Bouligny, M.E.P. (1874). A Tribute to W.W. Corcoran, of Washington City. Philadelphia, Pennsylvania: Porter & Coates. pp. 13–21. Retrieved 4 June 2021.
  12. ↑ Williams, Paul K. (March 12, 2012). "WW Corcoran & the Louise Home at 15th & Mass Ave NW". The House History Man. Retrieved June 4, 2021.
  13. ↑ "About Us: A history of outstanding service to the District of Columbia". Lisner-Louise-Dickson-Hurt Home. Retrieved June 4, 2021.
  14. ↑ Goldstein, Mark Laurence (2015). Capital and Culture: William Wilson Corcoran and the Making of Nineteenth Century America (Ph.D.). College Park, Maryland: University of Maryland. doi:10.13016/M26041.
  15. ↑ "A Philanthropist's Death. Mr. Corcoran Passes Quietly Away. The Life And Work Of Washington's Most Prominent Citizen. His Wealth And Benefactions". New York Times. February 25, 1888. Retrieved 2014-08-29. Mr. W.W. Corcoran died at 6:30 this morning. He passed away quietly and peacefully. …
  16. ↑ "The Corcoran Mansion". whitehousehistory.org (به انگلیسی). White House History Number 27. Spring 2010. Retrieved 15 May 2017.
  17. ↑ Potomac Lodge #5: The Gavel Today بایگانی‌شده در ۲۸ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, The Masons of Gergetown
  18. ↑ District of Columbia list of historic sites بایگانی‌شده در ۲۰۰۹-۰۱-۳۰ توسط Wayback Machine, DC.gov
  19. ↑ "Wm. Corcoran Eustis Dies. Former Diplomat was Captain on Gen. Pershing's staff". New York Times. November 25, 1921.
  20. ↑ "W. C. Eustis Dies On New York Trip. Succumbs to Recurrence of Pneumonia He Contracted During War Service. Funeral Arrangements Incomplete. Was Long Prominent in National Capital Affairs. Family and Friends at Bedside. Funeral Plans Not Completed". Washington Post. November 25, 1921. Archived from the original on 18 October 2012. Retrieved 14 February 2022. Capt. William Corcoran Eustis, of Washington, D. C. , personal secretary to Gen. John J. Pershing during the war, died tonight following the recurrence of an attack of pneumonia contracted in France. He was 60 [sic] years old.
  21. ↑ Times, Special To The New Tobk (30 September 1941). "T. HITCHCOCK SR, SPORTSMAN, DEAD; Head of a Family Long Noted in Polo, Steeplechase and Hunting Circles". The New York Times. Retrieved 15 May 2017.
  22. ↑ "LOUISE MARY EUSTIS MARRIED. ; THE HAPPY BRIDEGROOM IS THOMAS HITCHCOCK, JR. , OF THIS CITY". The New York Times. 28 August 1891. Retrieved 15 May 2017.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ویلیام_ویلسون_کورکوران&oldid=37769753»