نبرد طرابلس (۱۹۴۳)
 | جعبه اطلاعات این نوشتار، نیازمند ترجمه است. خواهشمند است این کار را با توجه به متن اصلی و رعایت سیاست ویرایش، دستور خط فارسی و برابر سازی به زبان فارسی انجام دهید. سپس این الگو را از بالای صفحه بردارید. |
| نبرد طرابلس | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بخشی از نبرد شمال آفریقا | |||||||
 یک خودروی زرهی دایملر در تاریکی صبح زود هنگام شروع نبرد برای طرابلس آتش گشود. , ۱۸ ژانویه ۱۹۴۳. | |||||||
| |||||||
| طرف‌های درگیر | |||||||
 پادشاهی ایتالیا آلمان نازی |
 بریتانیا نیوزیلند استرالیا | ||||||
| فرماندهان و رهبران | |||||||
|
Erwin Rommel Ettore Bastico |
Harold Alexander Bernard Montgomery | ||||||
| واحدهای درگیر | |||||||
|
Deutsch-Italienische Panzerarmee: 15th Panzer Division 21st Panzer Division 132nd (Italian) "Ariete" Armoured Div. 133rd (Italian) "Littorio" Armoured Div. 136th Infantry Division Giovani Fascisti 17th Infantry Division Pavia |
British 8th Army: XXX Corps XIII Corps 10th Royal Hussars[۱] | ||||||
نبرد طرابلس درگیری بین آفریکاکور به فرماندهی اروین رومل از آلمان و اتوره باستیکو از ایتالیا، که شهر را در اختیار داشت، و ارتش هشتم بریتانیا، یک نیروی مشترک المنافع به فرماندهی سر برنارد مونتگومری بود. پس از یک محاصره کوتاه، آلمانی‌ها از طرابلس عقب‌نشینی کردند و متفقین با هیاهوی بزرگ جهانی وارد شهر شدند.
پیش‌درآمد[ویرایش]
پس از شکست آلمان در نبرد دوم العلامین در نوامبر ۱۹۴۲، فرمانده آلمانی اروین رومل بسیاری از واحدهای ایتالیایی کندتر خود را کنار گذاشت و ۳۰۰۰۰ تا ۷۵۰۰۰ مرد را به اسارت گرفت و به تونس رفت. در ۸۰ روز بعد، او ۱۴۰۰ مایل در سراسر لیبی عقب‌نشینی کرد و ۱۳۰ تانک و ۱۰۰۰ تفنگ توپخانه را از دست داد.[۲] همزمان با نبرد دوم العلمین، عملیات مشعل تقریباً ۸۳۳۰۰ سرباز آمریکایی و ۲۳۰۰۰ سرباز انگلیسی را در سه گروه ضربت در حمله به شمال آفریقا، در مراکش و الجزایر در ۸ نوامبر ۱۹۴۲ مستقر کرد. رومل باید به بندرهای تدارکاتی خود در تونس می‌رسید قبل از اینکه هر دو ارتش بتوانند راه او را قطع کنند.
نبرد[ویرایش]
رومل خط دفاعی را در بوئرات حفر کرد که در ۱۵ ژانویه ۱۹۴۳ فروریخت. در یک سری از اقدامات ناامید کننده گارد عقب، رومل در حالی که بدنه اصلی خود را به سمت غرب می‌راند، از جناحین خود دفاع کرد. مصراته در ۱۸، حمص در ۲۰، العزیز در ۲۱، کستلورد در ۲۲ ژانویه سقوط کردند.[۱] مونتگومری به خبرنگاران پیش‌بینی کرد که طرابلس در ۲۲ ژانویه سقوط خواهد کرد. رومل برای تشکیل یک خط دفاعی در طرابلس متوقف نشد و آن شب شهر را رها کرد. 1st Gordons، 51st Highlanders، سوار بر ۴۰ خودروی هنگ تانک سلطنتی، صبح روز بعد بدون مخالفت وارد طرابلس شدند.[۳]
عواقب[ویرایش]
مونتگومری در ۲۳ ژانویه ۱۹۴۳ دستور رژه پیروزی بزرگ در طرابلس را صادر کرد. در ۳ فوریه ۱۹۴۳، نخست‌وزیر وینستون چرچیل در طرابلس سخنرانی کرد. پس اجازه دهید به شما سربازان و هوانوردان اطمینان دهم که هموطنان شما به کار مشترک شما با تحسین و قدردانی می‌نگرند و بعد از جنگ وقتی از مردی پرسیده می‌شود چه کار کرده‌است برای او کافی است که بگوید من لشکر کشید و با ارتش صحرا جنگید.' و هنگامی که تاریخ نوشته شود و تمام حقایق معلوم شود، شاهکارهای ما می‌درخشد و می‌درخشد و سرچشمه آواز و داستان خواهد بود، پس از آنکه ما که در اینجا جمع شده‌ایم از دنیا برویم.»[۴]
رومل با موفقیت به تونس عقب‌نشینی کرد و در آنجا با تانک‌های تایگر و پیاده‌نظام بیشتر تقویت شد. اما کار از کار گذشته بود. ارتش‌های اول و هشتم در گروه ارتش هجدهم ادغام شدند. آنها به همراه آمریکایی‌ها خط ماره را شکستند. در ماه مه ۱۹۴۳، حدود ۵۰۰۰۰ سرباز متحدین تسلیم شدند و به نبرد شمال آفریقا پایان دادند.