نامههای مجتبی مینوی و ایرج افشار
این صفحه مطابق سیاست حذف ویکیپدیا برای حذف در نظر گرفته شدهاست. لطفاً اندیشههای خود را دربارهٔ این موضوع در نظرخواهی مربوط به این صفحه، که در صفحهٔ نظرخواهیهای برای حذف، قرار دارد، به اشتراک بگذارید. در ویرایش آزاد هستید، ولی صفحه نباید خالی شود و این آگاهسازی تا زمانی که بحث بسته شود نباید حذف شود. برای اطلاعات بیشتر، به ویژه دربارهٔ ادغام یا انتقال صفحه در مدت بحث، راهنمای حذف را بخوانید. |
ویراستار(ها) | محمد افشینوفایی |
---|---|
نویسنده(ها) | مجتبی مینوی و ایرج افشار |
کشور | تهران |
ناشر | انتشارات بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار |
تاریخ نشر | ۱۴۰۲ |
شمار صفحات | ۵۰۴ |
شابک | شابک ۹۷۸-۶۲۲-۷۷۰۶-۸۲-۶ |
تاریخچه[ویرایش]
هزار سال بیشتر است که جمعآوری مراسلات فارسی یکی از فعالیتهای پسندیدۀ ادبی بوده است. با وجود این، گرد آوردن مکاتبات میان دو تن سابقهای ندارد و با تغییراتی که دنیا در همین چند دهۀ اخیر به خود دیده و رسم نامهنویسی تقریباً برافتاده است گمان نمیرود نشر چنین مکاتباتی دوام داشته باشد. ایرج افشار، که این کتاب مجموعهای از مکاتبات میان او و مجتبی مینوی است (به ترتیب ۸۹ و ۴۸ نامه)، خود از پیشگامان نشر مراسلات رجال تاریخی، فرهنگی و ادبی ایران بود و با رویّۀ منظمی که در زندگی داشت، هم هزاران نامه به اقصی نقاط جهان نوشت و هم گنجینۀ کمنظیری از نامههای دیگران به خود بر جای گذاشت. نامههای افشار و مینوی اغلب از دهۀ سی و چهل قرن گذشته است و شمّهای از فعالیتهای علمی و فرهنگی دو تن از ایراندوستان نامدار در عرصۀ زبان و ادب فارسی را بازمینماید. جز اینکه سبک انشای نامهها آموزنده است، با خواندن آنها فضای فرهنگی حاکم بر آن زمان را نیز بهتر میتوان شناخت. این کتاب یکی از مجلدات مستقل کتاب نامههای خاموشان است[۱]. کتاب دیگر این مجموعه، نامههای ژنو (از سیّد محمدعلی جمالزاده به ایرج افشار) نیز که مستقلاً به چاپ رسیده است.
موضوع نامهها[ویرایش]
موضوع نامهها اغلب کتاب است و نسخه و مقاله و مجله و کتابخانه و احوالپرسی. گاهی هم دربردارندۀ یاد خاطرات گذشته است و بعضی قضاوتهای خواندنی و ذکر خیر رفیقان مشترک مانند سید حسن تقیزاده، یحیی مهدوی، عباس زریاب خویی، عبدالحسین زرینکوب، همایون صنعتیزاده، حبیب یغمائی، محمدعلی جمالزاده، پرویز ناتل خانلری، محمد دانشپژوه، مصطفی مقربی[۲]، منوچهر ستوده و احسان یارشاطر. گاهی نیز البته مفاد نامهها ذکر شرّ دیگران است و برخی دلخوریها، نگرانیها و گلایههای مینوی و ندرةً افشار را بازتاب میدهد که اطلاع از آنها در شناخت روحیۀ ایشان و بعضی مسائل آن روزگار مؤثر تواند بود[۳].
پانویس[ویرایش]
- ↑ نامههای مجتبی مینوی و ایرج افشار، به کوشش محمد افشینوفایی، تهران، انتشارات بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار، ۱۳۹۲، ص ۵۳-۵۴ مقدمه.
- ↑ نادرهکاران، ایرج افشار، زیر نظر بهرام، کوشیار و آرش افشار، ، تهران، انتشارات بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار،چاپ دوم، بهار ۱۴۰۰، ص ۱۲۷۵-۱۲۸۵.
- ↑ نامههای مجتبی مینوی و ایرج افشار، به کوشش محمد افشینوفایی، تهران، انتشارات بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار، ۱۳۹۲، ص ۲۴-۲۵ مقدمه.
منابع[ویرایش]
نامههای مجتبی مینوی و ایرج افشار