نامتناهی مطلق
نامتناهی مطلق (به انگلیسی: Absolute Infinite) (با نماد: ) بسط ایدۀ بی‌نهایت است که توسط ریاضی‌دان آلمانی گئورگ کانتور ارائه شده‌است.
می‌توان آن را به عنوان عددی در نظر گرفت که بزرگتر از هر مقدار قابل تصور یا غیرقابل تصور دیگری است که متناهی یا ترامتناهی می‌باشد.
کانتور نامتناهی مطلق را با خدا پیوند داد، [۱] : 175 [۲] : 556 و معتقد بود که دارای خواص ریاضی مختلفی است؛ از جمله انعکاس: هر خاصیت نامتناهی مطلق توسط جسم کوچکتری نیز نگهداری می‌شود. [۳][نیازمند شفاف‌سازی]
جستارهای وابسته[ویرایش]
یادداشت‌ها[ویرایش]
- ↑ §3.2, Ignacio Jané (May 1995). "The role of the absolute infinite in Cantor's conception of set". Erkenntnis. 42 (3): 375–402. doi:10.1007/BF01129011. JSTOR 20012628.
Cantor (1) took the absolute to be a manifestation of God [...] When the absolute is first introduced in Grundlagen, it is linked to God: "the true infinite or absolute, which is in God, admits no kind of determination" (Cantor 1883b, p. 175) This is not an incidental remark, for Cantor is very explicit and insistent about the relation between the absolute and God.
- ↑ Georg Cantor (1883). "Ueber unendliche, lineare Punktmannichfaltigkeiten (5)". Mathematische Annalen. 21: 545–591. Original article.
- ↑ Infinity: New Research and Frontiers by Michael Heller and W. Hugh Woodin (2011), p. 11.
کتاب‌شناسی - فهرست کتاب‌ها[ویرایش]
- نقش نامتناهی مطلق در برداشت کانتور از مجموعه
- بی‌نهایت و ذهن، رودی راکر، پرینستون، نیوجرسی: انتشارات دانشگاه پرینستون، 1995، شابک ۰−۶۹۱−۰۰۱۷۲−۳ ; منشأ. میخانه بوستون: Birkhäuser ،1982، شابک ۳−۷۶۴۳−۳۰۳۴−۱ .
- بی‌نهایت، AW مور، لندن، نیویورک: روتلج، 1990، شابک ۰−۴۱۵−۰۳۳۰۷−۱.
- نظریۀ مجموعه‌ها، پارادوکس اسکلم و تراکتاتوس، AW Moore، تحلیل 45، #1 (ژانویه 1985)، ص. 13-20.