معنا (روانشناسی)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

معنا (انگلیسی: Meaning)، معنا یک مفهوم معرفت‌شناسی است که در رشته‌های متعددی مانند روان‌شناسی، فلسفه، زبان‌شناسی، نشانه‌شناسی و جامعه‌شناسی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

کاربردهای چند رشته‌ای این اصطلاح مستقل نیستند و می‌توانند کم و بیش همپوشانی داشته باشند. هر ساخت از اصطلاح معنی می تواند با ساخت های مرتبط در زمینه های دیگر مطابقت داشته باشد. برای مثال، پوزیتیویست های منطقی ، معنا را با تأیید علمی مرتبط می کنند. [۱]

معنی مثبت زندگی در روان‌شناسی[ویرایش]

الف - جنبهٔ انسان‌گرایی، که بر خصوصیات مثبت یک شخص، ظرفیت انسان برای کمال و حق تعیین سرنوشت تأکید دارد.

ب - جنبهٔ مثبت نگر که بر سه موضوع کلی تأکید دارد:

  1. تجاربی که مردم برای آنها ارزش قائلند مثل امید، شادی و خوش‌بینی.
  2. صفات فردی مثبتی مثل ظرفیت، عشق، کار، فعالیت، قریحه و مهارت‌های میان‌فردی.
  3. ارزش‌های مثبت گروهی و شهروندی مثل مسؤلیت‌پذیری، دلگرمی دادن و شکیبایی.[۲]

برای مطالعهٔ بیشتر[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. The verifiability theory of meaning.
  2. سانتراک، جان، مهرداد فیروزبخت (۱۳۸۳زمینه روان‌شناسی، تهران، رسا، ص. ۵۲