فرود سخت

فرود سخت (انگلیسی: Hard landing) زمانی رخ می‌دهد که هواگرد یا فضاپیما با سرعت عمودی و نیرویی بیش از فرود عادی به زمین برخورد کند. فرود سخت برخلاف فرود نرم می‌تواند صدمات قابل‌توجهی به حامل یا محموله وارد نماید.

فرود آخرین مرحلهٔ پرواز است و طی آن، هواگرد به زمین بازمی‌گردد. سرعت میانگین عمودی در فرود حدود ۲ متر بر ثانیه (۶٫۶ فوت بر ثانیه) است؛ هرگونه افزایش در سرعت عمودی، خدمهٔ پرواز را بر آن می‌دارد که فرود را سخت ارزیابی کنند. تشخیص کادر پرواز در مورد سختی فرود مطمئن‌تر است؛ به این دلیل که تعیین سختی به کمک مقدارهای شتاب ثبت‌شده تا حدودی دشوار است^[۱] و شتاب عمودی واقعی را نمی‌توان ثبت کرد.^[۲]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

↑ RALPH MICHAEL GARBER, LAWRENCE VAN KIRK, "Conditional Inspection", Aero, Boeing, no. 14
↑ Guillaume Aigoin, Characterising hard landings / EASA EOFDM Conference, 12 January 2012, page 7: "The vertical parameter is neither vertical nor an acceleration … It is the normal load factor in the aircraft reference frame is not sufficient for assessing contact severity!"

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Hard landing». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۶ دسامبر ۲۰۲۰.

[aero14-1] RALPH MICHAEL GARBER, LAWRENCE VAN KIRK, "Conditional Inspection", Aero, Boeing, no. 14

[2] Guillaume Aigoin, Characterising hard landings / EASA EOFDM Conference, 12 January 2012, page 7: "The vertical parameter is neither vertical nor an acceleration … It is the normal load factor in the aircraft reference frame is not sufficient for assessing contact severity!"

[۱]

[۲]