فراآوانگارد
فراآوانگارد یا ترنس آوانگارد (انگلیسی: Transavantgarde) نسخه ایتالیایی نئواکسپرسیونیسم است، یک جنبش هنری که در اواخر دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ ایتالیا و بقیه اروپای غربی را دربر گرفت. اصطلاح ترنس آوانگارد توسط منتقد هنری ایتالیایی آشیل بونیتو اولیوا[۱] در بینال ونیز،[۲][۳] استفاده شد، که به معنای «فراتر از آوانگارد» است.
این جنبش هنری با احیای مجدد نقاشی و بازگرداندن احساسات، به‌ویژه شادی، در طراحی، نقاشی و مجسمه‌سازی، به هیاهوی هنر مفهومی پاسخ داد.[۴] فراآوانگارد نشانگر بازگشتی به هنر فیگوراتیو و همچنین تصاویر اسطوره‌ای بود که در اوج جنبش دوباره کشف شد.[۵] هنرمندان هنر فیگوراتیو و نمادگرایی را احیا کردند که کمتر در جنبش‌های پس از جنگ جهانی دوم مانند مینیمالیسم مورد استفاده قرار گرفت. هنرمندان اصلی فراآوانگارد ساندرو چیا، فرانچسکو کلمنته، انزو کوچی، میمو ژرمانا، نینو لونگوباردی، نیکولا دی ماریا و میمو پالادینو بودند.
در سال ۱۹۸۲، آثار چیا، کوچی و لونگوباردی در نمایشگاه «هنر ایتالیایی اکنون: دیدگاه آمریکایی» در موزه گوگنهایم در نیویورک گنجانده شد.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ Chilvers, Ian (1999). A Dictionary of Twentieth-Century Art. Oxford University Press. p. 620. Archived from the original on 2017-08-16. Retrieved 2017-09-17.
- ↑ Nieves, Marysol (2011). Taking Aim! The Business of Being An Artist Today. Fordham University Press. p. 236. Archived from the original on 2017-04-01. Retrieved 2017-09-17.
- ↑ "The 1980s". La Biennale. Retrieved 24 January 2014.
- ↑ Derwent, Charles (12 September 1999). "Visual Art: Land of the Living Dead Mimmo Paladino South London Gallery, London". The Independent. Archived from the original on 26 January 2014. Retrieved 24 January 2014.
- ↑ Hawlitschka, Ursula (August 2000). "Enzo Cucchi and the Transavantgarde: Are We In An Abyss of Seeing?".
برای مطالعه بیشتر[ویرایش]
- Achille Bonito Oliva (1980). Italian Transavantgarde, Milan: Politi Editore.
- Achille Bonito Oliva (1982). Transavantgarde International, Milan: Politi Editore.
- Ida Gianelli (2002). Transavantgarde, Milan: Skira