حسینا

حسینا از شاعران متاخر و دو بیتی سرای ایران می‌باشد از وی دوبیتی‌های فراوانی در فرهنگ بومی و محلی ایران به یادگار مانده‌است، احتمال قوی بر آن است که وی از مردم سیستان بوده باشد. حسینا اشعار خود را در مدح و ستایش معشوقه‌ای با نام دلارام سروده‌است و آوازه عشق و دوبیتی‌های او به خصوص در فرهنگ محلی مردم سیستان و جنوب خراسان به خوبی به یادگار مانده‌است.

وی که در سده‌های نه چندان دور در سیستان متولد شد و همان‌جا عمر خود را گذراند با سرودن دوبیتی‌های دلچسب به صورت فهولیات آغشته با گویش سیستانی گفته شده‌است. وی شعور، احساس، شادی و اندوه خود رادر این اشعار جاری ساخته بصورتی که این دوبیتی‌ها سینه به سینه نقل و به این زمان رسیده‌است.

شعر

حسینا را بدیدُ شیب می‌رفت		وَ با غستو وَ سیل میوهَ می‌رفت
و باغستو برای میوه خوب		وصد نازُ و وصد غمزه می‌رفت

بو قوربون دو چشمای سیاهش		چطو دِل وَرکنو از تو جدا شا
چطو دِل وَرکونوم از یار شیری		بریو باز خه کس گدِ آشنا شا

منابع

• حیدرعلی دهمرده، وحید کیخا مقدم، عبدل علی اویسی (۱۳۸۰)، شاعران سیستان، روابط عمومی دانشگاه زابل