تی-۵۰ گلدن ایگل
| T-50 Golden Eagle | |
|---|---|
| |
| هواپیمای مدل FA-50 مجهز به موشک ایم-۹ سایدوایندر | |
| کاربری | T-50: هواپیمای آموزشی پیشرفته TA-50: هواپیمای آموزشی ابتدایی FA-50: هواپیمای نظامی سبک |
| کشور سازنده | کره جنوبی |
| تولیدکننده | صنایع هوافضای کره لاکهید مارتین |
| نخستین پرواز | ۲۰۰۲[۱] |
| معرفی‌شده در | ۲۰۰۵[۲] |
| وضعیت | در خدمت |
| کاربر اصلی | نیروی هوایی جمهوری کره نیروی هوایی اندونزی نیروی هوایی عراق نیروی هوایی فیلیپین |
| ساخته‌شده | ۲۰۰۱ تا اکنون |
| تعداد ساخته‌شده | ۲۰۰[۳] |
تی-۵۰ گلدن ایگل (انگلیسی: KAI T-50 Golden Eagle) یک هواپیمای آموزشی پیشرفته تک‌موتوره و محصول مشترک کره جنوبی و ایالات متحده آمریکاست. این هواپیمای آموزشی در کشورهای تایلند، اندونزی، فیلیپین، عراق و کره‌جنوبی به عنوان هواپیمای آموزش پیشرفتهٔ خلبانی و هواپیمای رزمی استفاده می‌شود. این هواپیما از معدود هواپیماهای آموزشی است که توانایی گذر از سرعت صوت را دارد.[۴][۵][۶][۷][۸]
مشخصات[ویرایش]
داده‌ها از Korea Aerospace,[۹] Lockheed Martin[۱۰]
ویژگی‌های کلی
- خدمه: ۲
- طول: ۱۳٫۱۴۴ متر (۴۳ فوت ۱ اینچ)
- پهنای بال: ۹٫۴۵ متر (۳۱ فوت ۰ اینچ) with wingtip missiles
- ارتفاع: ۴٫۹۴ متر (۱۶ فوت ۲ اینچ)
- مساحت بال‌ها: ۲۳٫۶۹ متر مربع (۲۵۵٫۰ فوت مربع)
- وزن خالی: ۶٬۴۷۰ کیلوگرم (۱۴٬۲۶۴ پوند)
- بیشترین وزن برخاست: ۱۲٬۳۰۰ کیلوگرم (۲۷٬۱۱۷ پوند)
- ظرفیت سوخت: ۵٬۹۲۰ پوند (۲٬۶۹۰ کیلوگرم)
- پیشرانه هواگرد: ۱ عدد توربوفن با پس‌سوز سامسونگ تک وین تحت لیسانس جنرال الکتریک اف۴۰۴، ۵۳ کیلونیوتن (۱۲٬۰۰۰ پوند-نیرو) dry, ۷۸٫۷ کیلونیوتن (۱۷٬۷۰۰ پوند-نیرو) با پس‌سوز
عملکرد
- حداکثر سرعت: ۱٬۸۳۷٫۵[۱۱] کیلومتر بر ساعت (۱٬۱۴۲ مایل بر ساعت؛ ۹۹۲ گره) at ۹٬۱۴۴ متر (۳۰٬۰۰۰ فوت)[۹][۱۰]
- بیشینه سرعت: ماخ 1.5[۱۲][۱۱]
- بُرد: ۱٬۸۵۱ کیلومتر (۱٬۱۵۰ مایل؛ ۹۹۹ مایل دریایی)
- حداكثر ارتفاع: ۱۴٬۶۳۰ متر (۴۸٬۰۰۰ فوت)
- حد شتاب جی: +۸ −3[۹]
- نرخ صعود: ۱۹۸ متر بر ثانیه (۳۹٬۰۰۰ فوت بر دقیقه)
- نیرو به وزن: ۰٫۹۶
نگارخانه[ویرایش]
جستارهای وابسته[ویرایش]
- جنرال داینامیکس اف-۱۶ فایتینگ فالکن
- آلنیا آئرماچی ام-۳۴۶ مستر
- جی‌اف-۱۷ تاندر
- هانگدو جی‌ال-۱۰
- گوییژو جی‌ال-۹
منابع[ویرایش]
- ↑ "Korean Aerospace T-50 Golden Eagle". Flug Revue, 8 July 2004. copy archived 11 June 2008.
- ↑ First T-50 Golden Eagles Delivered to Korean Air Force; Only Supersonic Trainer in Production Today بایگانی‌شده در ۶ فوریه ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine. Lockheed Martin, 22 February 2006.
- ↑ The Political Economy of Change and Continuity in Korea: Twenty Years after the Crisis, Springer (2018), P. 115
- ↑ "Domestic Light Attack Jets Due in 2013" بایگانی‌شده در ۱۹ دسامبر ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine. The Korea Times, 30 December 2008.
- ↑ "Lockheed-KAI consortium fails to win US jet contract". The Korea Times. 28 September 2018. Archived from the original on 29 September 2018. Retrieved 29 September 2018.
- ↑ Trimble, Stephen (24 May 2011). "Lockheed ponders T-50 re-engining for T-X programme". Flightglobal. Archived from the original on 28 May 2011. Retrieved 10 November 2016.
- ↑ "Gov't to export four T-50 training jets to Thailand". koreajoongangdaily.joins.com. Archived from the original on 4 August 2016. Retrieved 27 June 2016.
- ↑ "KAI added 8 T-50s to Thailand". sedaily.com. 30 July 2017. Archived from the original on 30 July 2017. Retrieved 30 July 2017.
- ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ "KAI KOREA AEROSPACE INDUSTRIES, LTD". koreaaero.com (به کره‌ای و انگلیسی). Seoul. Archived from the original on 19 July 2012. Retrieved 17 October 2019.
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ "All Lockheed Martin Products". Lockheed Martin. Archived from the original on 16 June 2012. Retrieved 17 October 2019.
- ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ "FA-50 Light Combat Aircraft". Air Force Technology. Retrieved 24 July 2020.
- ↑ "T-50 family". Korea Aerospace Industries. Archived from the original on 19 July 2012.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «KAI T-50 Golden Eagle». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۲ نوامبر ۲۰۲۱.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ تی-۵۰ گلدن ایگل موجود است. |