برشیت‌نامه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

برشیت‌نامه چهارمین و آخرین اثر حماسی مولانا شاهین شیرازی، شاعر بزرگ یهودی ایرانی، است که در سال ۱۳۵۹ بر اساس سفر پیدایش (عبری: برشیت) سروده شده است. برشیت‌نامه از نظر پیرنگ و مضمون به چهار بخش تقسیم می‌شود: از خلقت جهان تا قربانی اسحاق، اشعار حماسی در مورد یعقوب، یوسف و برادرانش، و عشق همسر پوتیفار (زلیخا) به یوسف. اگرچه اثر شاهین تا حد زیادی به داستان کتاب مقدس وفادار است، اما کاملاً از روایت اسلامی یوسف در قرآن (سوره ۱۲) جدا نیست. هرچند هر دو اثر اردشیرنامه و برشیت‌نامه حماسه محسوب می‌شوند، اما به دلیل وجود عناصر عاشقانه در هر دو روایت، می‌توان آن‌ها را جزء اشعار غنایی نیز به حساب آورد.[۱] حدوداً شامل ۱۰ هزار بیت می‌شود.[۲]

منابع[ویرایش]

  1. Pirnazar 2021, p. 20.
  2. Netzer 2007, p. 365.
  • Pirnazar, Nahid (2021). Judeo-Persian Writings: A Manifestation of Intellectual and Literary Life. New York: Routledge. ISBN 978-1-00-007700-1.
  • Netzer, Amnon (2007). "SHĀHIN". ENCYCLOPAEDIA JUDAICA (به انگلیسی). Vol. 18 (2nd ed.). New York: Thomson Gale. p. 365. Archived from the original on 14 May 2014. Retrieved 14 May 2014.