بکجه
پادشاهی بکجه 백제 (百濟) بکجه | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱۸ قبل از میلاد–۶۶۰ میلادی | |||||||||
 بکجه در قرن 4، دوران حکومت پادشاه گون‌چوگو، در اوج گسترش. | |||||||||
| پایتخت | ویری‌سئونگ (۱۸ ق. م[۱] – ۴۷۵ م) اونگجین (۴۷۶–۵۳۸) سابی (۵۳۸–۶۶۰) | ||||||||
| زبان(های) رایج | زبان بکجه (بخشی از کره‌ای قدیم) | ||||||||
| دین(ها) | آیین بودایی، کنفسیوس گرایی، تائوئیسم، شمن‌باوری | ||||||||
| حکومت | پادشاهی | ||||||||
| پادشاه،اوراها | |||||||||
• ۱۸ ق.م. – ۲۹ م. | اونجو (اولین) | ||||||||
• ۳۴۶–۳۷۵ | گون چوگو | ||||||||
• ۵۲۳–۵۵۴ | سئونگ | ||||||||
• ۶۰۰–۶۴۱ | مو | ||||||||
• ۶۴۱–۶۶۰ | اویجا (آخرین) | ||||||||
| دوره تاریخی | باستان | ||||||||
• تأسیس | ۱۸ قبل از میلاد | ||||||||
• لشکرکشی پادشاه گون چوگو | ۳۴۶–۳۷۵ | ||||||||
• معرفی آیین بودایی | ۳۸۵ | ||||||||
• سقوط سابی | ژوئیه ۱۸ ۶۶۰ میلادی | ||||||||
| |||||||||
| امروز بخشی از |  کره جنوبی کره شمالی | ||||||||
| نام کره‌ای | |
| هانگول | 백제 |
|---|---|
| هانجا | 百濟 |
| لاتین‌نویسی اصلاح‌شده | Baekje |
| مک‌کیون–ریشاور | Paekche |
| راهنما | [pɛk̚.t͈ɕe] |
بخشی از مجموعهٔ |
|---|
| تاریخ کره |
 |
| گاه‌شمار تاریخ کره |
بکجه (کره‌ای: 백제؛ هانجا: 百濟؛ rr: baekje، تلفظ کره‌ای: [pɛk̚.t͈ɕe])[۳] یک پادشاهی کره‌ای بود که از سال ۱۸ قبل از میلاد[۱] تا سال ۶۶۰ پس از میلاد در جنوب غربی شبه جزیره کره واقع شده بود. بکجه به همراه گوگوریو و شیلا، سه پادشاهی کره را تشکیل می‌دادند.
بکجه توسط اونجو، سومین پسر جومونگ و سوسانو، در ویریسونگ تأسیس شد. بکجه، مانند گوگوریو، ادعا کرد که جانشین بویو شده‌است، پادشاهی‌ای که در منچوری امروزی در زمان سقوط گوچوسان تأسیس شد.
بکجه با دو پادشاهی دیگر، گوگوریو و شیلا، روابط پایداری نداشت و گاهی با آنها متحد و گاهی دشمن می‌شد.
در اوج گسترش خود در قرن چهارم، در دوران حکومت پادشاه گون‌چوگو، بکجه بیشتر شبه جزیره کره غربی، تا شمال پیونگ‌یانگ را تحت کنترل داشت و حتی در مقاطعی مناطقی در چین مانند لیائوژی در اختیار داشته باشد، اگرچه این دیدگاه بحث‌برانگیز است.
بکجه یک قدرت دریایی بزرگ بود؛ [۴] مهارت دریایی آن، که آن را به ابرقدرت آسیای شرقی تبدیل کرد، در انتشار آیین بودایی در سراسر آسیای شرقی و فرهنگ قاره‌ای در ژاپن مؤثر بود.[۵][۶]
در سال 660 میلادی در پی حمله اتحاد تانگ و شیلا، بکجه ضمیمه شیلا شد و سقوط کرد.
پیشینه بنیانگذاری بکجه[ویرایش]
سامگوک ساگی شرح مفصلی از تأسیس بکجه ارائه می‌دهد. جومونگ پسرش یوری را در بویو رها کرده بود که او این پادشاهی را ترک کرد تا پادشاهی جدید گوگوریو را تأسیس کند. جومونگ پادشاه الهی دونگ‌می‌یونگ شد و دو پسر دیگر با سوسانو داشت، اونجو و بی‌ری‌یو. زمانی که یوری بعداً به گوگوریو رسید، جومونگ فوراً او را به عنوان ولیعهد انتخاب کرد. با درک اینکه یوری پادشاه بعدی خواهد شد، سوسانو گوگوریو را ترک کرد و دو پسرش بی‌ری‌یو و اونجو را به جنوب برد تا پادشاهی خود را با مردم خود به همراه ده رعیت ایجاد کنند. از او به عنوان یک شخصیت کلیدی در تأسیس گوگوریو و بکجه یاد می‌شود. اونجو در ویریسونگ ساکن شد و کشورش را سیپجه (십제، 十濟، به معنی "ده رعیت") نامید، در حالی که بی‌ری‌یو برخلاف توصیه‌های رعیت‌ها در میچوهول ساکن شد. آب شور و مرداب‌ها در میچوهول، سکونت‌گاه را دشوار می‌کرد، در حالی که مردم ویریسونگ در رفاه زندگی می‌کردند. بی‌ری‌یو سپس نزد برادرش اونجو رفت و تاج و تخت سیپجه را درخواست کرد. وقتی اونجو نپذیرفت، بی‌ری‌یو اعلام جنگ کرد، اما شکست خورد. در شرم، او خودکشی کرد و مردمش به ویریسونگ نقل مکان کردند، جایی که پادشاه اونجو از آنها استقبال کرد و نام کشورش را به بکجه تغییر داد.
فهرست پادشاهان بکجه[ویرایش]
| شماره | پادشاه | دوره زندگانی (میلادی) | نسبت با امپراتورهای قبلی | دوره حکومت (میلادی) |
|---|---|---|---|---|
| ۱ | اونجو | ۳۷–۲۸ | ۱۸ ق م - ۲۸ م | |
| ۲ | دارو | ؟ - ۷۷ | پسر اونجو | ۲۸–۷۷ |
| ۳ | گی‌رو | ؟ - ۱۲۸ | پسر دارو | ۷۷–۱۲۸ |
| ۴ | گائه‌رو | ؟ - ۱۶۶ | پسر گی‌رو | ۱۲۸–۱۶۶ |
| ۵ | چوگو | ؟ - ۲۱۴ | پسر گائه‌رو | ۱۶۶–۲۱۴ |
| ۶ | گوسو | ؟ - ۲۳۴ | پسر چوگو | ۲۱۴–۲۳۴ |
| ۷ | سابان | ؟ - ۲۳۴ | پسر گوسو | ۲۳۴ |
| ۸ | گوی | ؟ - ۲۸۶ | پسر گائه رو | ۲۳۴–۲۸۶ |
| ۹ | چائک‌گیه | ؟ - ۲۹۸ | پسر گوی | ۲۸۶–۲۹۸ |
| ۱۰ | بون‌سو | ؟ - ۳۰۴ | پسر چائک‌گیه | ۲۹۸–۳۰۴ |
| ۱۱ | بیریو | ؟ - ۳۴۴ | پسر گوسو | ۳۰۴–۳۴۴ |
| ۱۲ | گیه | ؟ - ۳۴۶ | پسر بون‌سو | ۳۴۴–۳۴۶ |
| ۱۳ | گون‌چوگو | ۳۲۴–۳۷۵ | پسر بیریو | ۳۴۶–۳۷۵ |
| ۱۴ | گون‌گوسو | ؟ - ۳۸۴ | پسر گان چوگو | ۳۷۵–۳۸۴ |
| ۱۵ | چیم‌نیو | ؟ - ۳۸۵ | پسر گانگو سو | ۳۸۴–۳۸۵ |
| ۱۶ | جین‌سا | ؟ - ۳۹۲ | پسر گانگو سو | ۳۸۵–۳۹۲ |
| ۱۷ | آشین | ؟ - ۴۰۵ | پسر چیم‌نیو | ۳۹۲–۴۰۵ |
| ۱۸ | جان‌جی | ؟ - ۴۲۰ | پسر آشین | ۴۰۵–۴۲۰ |
| ۱۹ | گویسین | ؟ - ۴۲۷ | پسر جان‌جی | ۴۲۰–۴۲۷ |
| ۲۰ | بیو | ؟ - ۴۵۵ | پسر گویسین | ۴۲۷–۴۵۵ |
| ۲۱ | گائه‌رو دوم | ؟ - ۴۷۵ | پسر بیو | ۴۵۵–۴۷۵ |
| ۲۲ | مونجو | ؟ - ۴۷۷ | پسر گائه رو دوم | ۴۷۵–۴۷۷ |
| ۲۳ | سام‌گون | ۴۶۵–۴۷۹ | پسر مونجو | ۴۷۷–۴۷۹ |
| ۲۴ | دانگ‌سونگ | ؟ - ۵۰۱ | برادرزاده مونجو | ۴۷۹–۵۰۱ |
| ۲۵ | موری‌یونگ | ۴۶۲–۵۲۳ | پسر گائه‌رو دوم | ۵۰۱–۵۲۳ |
| ۲۶ | سونگ | ؟ - ۵۵۴ | پسر موری‌یونگ | ۵۲۳–۵۵۴ |
| ۲۷ | ویدوک | ۵۲۵–۵۹۸ | پسر سونگ | ۵۵۴–۵۹۸ |
| ۲۸ | های | ؟ - ۵۹۹ | پسر سونگ | ۵۹۸–۵۹۹ |
| ۲۹ | بوپ | ؟ - ۶۰۰ | پسر های | ۵۹۹–۶۰۰ |
| ۳۰ | مو | ۵۸۰–۶۴۱ | پسر ویدوک | ۶۰۰–۶۴۱ |
| ۳۱ | اویجا | ۵۹۹–۶۶۰ | پسر مو | ۶۴۱–۶۶۰ |
تاریخ[ویرایش]
تأسیس[ویرایش]
بکجه عمدتاً از بومیان متحدین ماهان (هانجا: 韓人) و یمائک (هانجا: 濊貊族) از گوگوریو و بویو تشکیل شده بود. تعدادی از فرماندهی لیلانگ (هانجا: 樂浪) از طریق تجارت به بکجه وارد شدند و تعداد کمی از جین (هانجا: 辰人) نیز در حکومت بکجه پذیرفته شدند.[note ۱]
بکجه در ۱۸ ق. م[۱] توسط پادشاه اونجو، که گروهی از مردم را از جنوب گوگوریو به سمت حوضه رودخانه هان هدایت کرد، تأسیس شد. طبق اسناد چینی از سه پادشاهی، در دوره سامهان، یکی از روسای کنفدراسیون ماهان قبلاً بکجه نامیده می‌شد.
سامگوک ساگی شرح مفصلی از تأسیس بکجه ارائه می‌دهد. جومونگ پسرش یوری را در بویو رها کرده بود زمانی که او آن پادشاهی را ترک کرد تا پادشاهی جدید گوگوریو را تأسیس کند. جومونگ پادشاه دونگ‌میونگ شد و دو پسر دیگر با سوسونو به نام‌های اونجو و بیریو داشت. زمانی که یوری بعداً به گوگوریو رسید، جومونگ فوراً او را به عنوان ولیعهد انتخاب کرد. سوسونو که متوجه شد یوری پادشاه بعدی خواهد شد، گوگوریو را ترک کرد و دو پسرش بیریو و اونجو را به جنوب برد تا پادشاهی خود را با مردم خود به همراه ده رعیت ایجاد کنند. از او به عنوان یک شخصیت کلیدی در تأسیس گوگوریو و بکجه یاد می‌شود.
اونجو در ویری‌سئونگ (هانام کنونی) ساکن شد و کشورش را سیپجه (십제، 十濟، به معنی "ده رعیت") نامید، در حالی که بیریو در میچوهول (اینچئون کنونی) بر خلاف توصیه رعیت‌ها ساکن شد. آب شور و باتلاق‌ها در میچوهول سکونت گاه را دشوار می‌کرد، در حالی که مردم ویری‌سئونگ در رفاه زندگی می‌کردند.
بیریو سپس نزد برادرش اونجو رفت و تاج و تخت سیپجه را خواست. وقتی اونجو نپذیرفت، بیریو اعلام جنگ کرد، اما شکست خورد. در ناامیدی، بیریو خودکشی کرد و مردمش به ویری‌سئونگ نقل مکان کردند، جایی که پادشاه اونجو از آنها استقبال کرد و نام کشورش را بکجه ("صد واسال") گذاشت.
پادشاه اونجو پایتخت را از جنوب به شمال رودخانه هان و سپس دوباره به جنوب، احتمالاً در سئول کنونی، تحت فشار سایر ایالت‌های ماهان، منتقل کرد. اعتقاد بر این است که پادشاه گارو پایتخت را در سال ۱۳۲ به شمال رودخانه به بوخانسان سونگ احتمالاً در گویانگ امروزی در شمال غربی سئول منتقل کرده‌است.
در طول قرون اولیه عصر مشترک، که گاهی به آن دوره سه پادشاهی اولیه نیز گفته می‌شود، بکجه اولیه به تدریج کنترل سایر قبایل ماهان را به دست آورد.
گسترش[ویرایش]
پادشاهی بکجه ابتدا منطقه حوضه رودخانه هان (کره) را فتح می‌کند، سپس ایالت موکجی (목지국، 目支國) را سرنگون می‌کند و سپس ماهان را به قلمرو بکجه اضافه می‌کند.
در طول سلطنت پادشاه گوی (۲۳۴–۲۸۶)، بکجه به عنوان یک پادشاهی تمام عیار تبدیل شد، زیرا به تحکیم کنفدراسیون ماهان ادامه داد. در سال ۲۴۹، طبق متن ژاپنی باستانی نیهون‌شوکی، گسترش بکجه به کنفدراسیون گایا در شرق آن، در اطراف دره رودخانه ناکدونگ رسید. بکجه اولین بار در اسناد چینی به عنوان یک پادشاهی در سال ۳۴۵ توصیف شده‌است. اولین نمایندگی‌های دیپلماتیک از بکجه در حدود سال ۳۶۷ (طبق گزارش نیهون شوکی: ۲۴۷) به ژاپن رسیدند.
شاه گون‌چوگو (۳۴۶–۳۷۵) قلمرو بکجه را از طریق جنگ با گوگوریو به شمال گسترش داد، در حالی که جوامع ماهان باقی مانده را در جنوب ضمیمه کرد. در طول سلطنت گون‌چوگو، قلمروهای بکجه شامل بیشتر شبه جزیره کره غربی (به جز دو استان پیونگان) بود و در سال ۳۷۱، بکجه گوگوریو را در پیونگ یانگ شکست داد. بکجه تجارت قابل توجهی را با گوگوریو ادامه داد و فرهنگ و فناوری چینی را فعالانه پذیرفت. بودیسم در سال ۳۸۴ مذهب رسمی دولتی شد.
بکجه همچنین به یک قدرت دریایی تبدیل شد و روابط حسنه متقابل با حاکمان ژاپنی دوره کوفون را ادامه داد و تأثیرات فرهنگی قاره‌ای را به ژاپن منتقل کرد. سیستم نوشتاری چینی، بودیسم، سفالگری پیشرفته، تدفین تشریفاتی، و سایر جنبه‌های فرهنگ توسط اشراف، صنعتگران، دانشمندان و راهبان در طول رابطه خود معرفی شدند.[۷][۸][۹][۱۰]
در این دوره، حوضه رودخانه هان قلب این کشور باقی ماند.
دوره اونگجین[ویرایش]
در قرن پنجم، بکجه تحت تهدید نظامی گوگوریو به سمت جنوب عقب‌نشینی کرد و در سال ۴۷۵، منطقه سئول به دست گوگوریو افتاد. پایتخت بکجه از سال ۴۷۵ تا ۵۳۸ در اونجین (گونگجوی کنونی) قرار داشت.
پایتخت جدید که در مناطق کوهستانی محافظت شده بود، در مقابل شمال امن بود، اما ارتباطش با جهان خارج نیز قطع شد. با این حال، این شهر از ویری‌سئونگ به شیلا نزدیک‌تر بود و یک اتحاد نظامی بین شیلا و بکجه علیه گوگوریو شکل گرفت.
بیشتر نقشه‌های دوره سه پادشاهی نشان می‌دهد که بکجه استان‌های چونگچونگ و جولا، هسته اصلی کشور در دوره‌های اونگجین و سابی را اشغال کرده‌است.
دوره سابی[ویرایش]
در سال ۵۳۸، پادشاه سونگ پایتخت را به سابی (شهرستان بویئو کنونی) منتقل کرد و پادشاهی خود را به یک کشور قدرتمند بازسازی کرد. او به‌طور موقت نام رسمی کشور را به نام نامبویو (کره‌ای: 남부여; هانجا: 南扶餘; لاتین‌نویسی اصلاح‌شده: Nambuyeo) تغییر داد. «بویو جنوبی» اشاره ای به بویو است که بکجه ریشه از آن داشت. دوره سابی شاهد شکوفایی فرهنگ بکجه، در کنار رشد بودیسم بود. [۱۱]
بکجه تحت فشار گوگوریو در شمال و شیلا در شرق به دنبال تقویت رابطه با چین بود. قرار گرفتن رودخانه قابل کشتیرانی گیوم در سابی، ارتباط با چین را بسیار آسان‌تر کرد و تجارت و دیپلماسی در طول سلطنت او شکوفا شد و تا قرن هفتم ادامه یافت.
در قرن هفتم، با نفوذ فزاینده شیلا در جنوب و مرکز شبه جزیره کره، بکجه افول خود را آغاز کرد.
سقوط و جنبش‌های احیاگر[ویرایش]
در سال ۶۶۰، نیروهای ائتلاف شیلا و تانگ چین به بکجه حمله کردند که در آن زمان با گوگوریو متحد شد. یک ارتش بزرگ تحت رهبری ژنرال گی‌بک در نبرد هوانگسان بیول در نزدیکی نونسان شکست خورد. پایتخت سابی تقریباً بلافاصله پس از آن سقوط کرد و در نتیجه بکجه توسط شیلا ضمیمه شد. پادشاه اویجا و پسرش بویئو یونگ به تبعید در چین فرستاده شدند در حالی که حداقل برخی از طبقه حاکم به ژاپن گریختند. سقوط سابی منجر به یکی از بخش‌های بدنام در تاریخ کره شد، زیرا تعداد بیشماری از زنان دربار، صیغه و زنان اشراف با پریدن از صخره ای در نزدیکی سابی به جای اسیر شدن توسط اتحاد شیلا تانگ، خودکشی کردند. برای یادآوری این رویداد غم‌انگیز در تاریخ، یک غرفه در به اصطلاح «صخره گل‌های در حال سقوط» ایستاده‌است که به یاد شکست بکجه و خودکشی زنان دربار پادشاهی و کنیزانی است که از صخره پریده‌اند.[۱۲]
نیروهای بکجه تلاش کردند تا در مدت کوتاهی قوای خود را بازسازی کنند اما با نیروهای مشترک شیلا-تانگ روبرو شدند. یک راهب بودایی دوچیم (도침، 道琛) و ژنرال سابق بکجه گوئیسیل بوکسین برای احیای بکجه برخاستند. آنها از شاهزاده بکجه بویئو پونگ برای خدمت به عنوان پادشاه استقبال کردند و جوریو (주류، 周留، در شهرستان سئوچئون امروزی، چونگ چئونگ جنوبی) به عنوان مقر آنها بود. آنها ژنرال تانگ لیو رنیوان (劉仁願) را در سابی تحت محاصره قرار دادند. امپراتور گائوزونگ ژنرال لیو رنگویی را که قبلاً به دلیل توهین به لی ییفو به درجه معمولی تنزل داده بود را با نیروی امدادی فرستاد و لیو رنگوئی و لیو رنیوآن توانستند با حملات نیروهای مقاومت بکجه مقابله کنند، اما خود به اندازه کافی قوی نبودند. برای سرکوب شورش، و بنابراین برای مدتی ارتش در بن‌بست بود.
بکجه از ژاپن درخواست کمک کرد و پادشاه پونگ با گروهی متشکل از ۱۰٫۰۰۰ سرباز به بکجه بازگشت. قبل از رسیدن کشتی‌های ژاپنی، نیروهای او با گروهی از نیروهای تانگ در شهرستان اونگجین مبارزه کردند.[۱۲]
در سال ۶۶۳، نیروهای احیای بکجه و ناوگان دریایی ژاپن در جنوب بکجه برای مقابله با نیروهای شیلا در نبرد باکگانگ گرد هم آمدند. سلسله تانگ نیز ۷٬۰۰۰ سرباز و ۱۷۰ کشتی فرستاد. پس از پنج رویارویی دریایی، که در همگی ناوگان مشترک شیلا - تانگ پیروز شد، که در اوت ۶۶۳ در باکگانگ رخ داد، که پایین دست رودخانه گئوم یا رودخانه دونگ‌جین بود، نیروهای شیلا تانگ پیروز شدند و بویو پونگ به گوگوریو گریخت.[۱۲]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ "Korea, 1–500 A.D.". In Heilbrunn Timeline of Art History. New York: The Metropolitan Museum of Art, 2000–. http://www.metmuseum.org/toah/ht/?period=05®ion=eak (October 2000) خطای یادکرد: برچسب
<ref>نامعتبر؛ نام «Met» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ Iryeon (1281). Samgungnyusa.
- ↑ "Paekche". Encyclopædia Britannica.
- ↑ Ebrey, Walthall & Palais 2006, p. 123.
- ↑ Kitagawa, Joseph (5 September 2013). The Religious Traditions of Asia: Religion, History, and Culture. Routledge. p. 348. ISBN 978-1-136-87590-8.
- ↑ Ebrey, Walthall & Palais 2013, p. 104.
- ↑ "Korean Buddhism Basis of Japanese Buddhism". Seoul Times. 2006-06-18. Archived from the original on 2016-03-03.
- ↑ "Buddhist Art of Korea & Japan". Asia Society Museum. Archived from the original on 2016-03-03.
- ↑ "Kanji". Japan Guide. Archived from the original on 2012-05-10.
- ↑ "Pottery". MSN Encarta. 2009-10-31. Archived from the original on 2009-10-29.
- ↑ Il-yeon 2006, p. 119.
- ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ ۱۲٫۲ Maldonado, Álvaro (2019). "A study of Baekje-Yamato relation changes with a focus on Baekje's capitals". Asiademica. 13: 119.
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ بکجه موجود است. |
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Beakje». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.
خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب <ref> برای گروهی به نام «note» وجود دارد، اما برچسب <references group="note"/> متناظر پیدا نشد. ().
- انحلالهای ۶۶۰ (میلادی)
- ایالتها و قلمروهای بنیانگذاریشده در سده ۱ (پیش از میلاد)
- ایالتها و قلمروهای منحلشده در ۶۶۰ (میلادی)
- باکجه
- بنیانگذاریها در سده ۱ (پیش از میلاد) در آسیا
- بنیانگذاریهای ۱۸ (پیش از میلاد)
- پادشاهیهای پیشین
- تاریخ کره
- سه پادشاهی کره
- کشورهای پیشین در تاریخ کره
- کشورهای قدیم در شرق آسیا
- مردمان باستانی