اسدالله اسد بهادر

اسدالله اسد بهادر
سفیر ایران در روسیه
دوره مسئولیت ۱۲۹۰ – ۱۲۹۷
پس از	اسحاق مفخم‌الدوله
پیش از	مرتضی ممتازالملک
سفیر ایران در سوئد
دوره مسئولیت ۱۲۹۸ – ۱۲۹۹
پیش از	غفار جلال علاء
سفیر ایران در فرانسه
دوره مسئولیت ۱۳۰۵ – ۱۳۰۶
پس از	عبدالصمد ممتازالسلطنه
پیش از	حسین علاء
سفیر ایران در سوئد
دوره مسئولیت ۱۳۱۳ – ۱۳۱۸
پس از	غفار جلال علاء
پیش از	عبدالحسین مسعود انصاری
اطلاعات شخصی
زاده	۱۲۵۵ کاشان
درگذشته	۱۳۲۴ تهران
ملیت	ایران
پیشه	دیپلمات

اسدالله اسد بهادر (زاده ۱۲۵۵ کاشان - درگذشته ۱۳۲۴ تهران) دیپلمات ایرانی و از رجال انتهای دوره قاجار و دوره پهلوی بود، که در فاصله سالهای ۱۲۹۰ تا ۱۳۱۸ عهده‌دار مناصبی چون سفیر ایران در روسیه، فرانسه و سوئد بود. وی از نزدیکترین دوستان تیمورتاش بشمار می‌آمد.

زندگی‌نامه

پدرش محمدعلی خان کاشی مردی ثروتمند بود، که در جوانی به قفقاز رفت و خانوادهٔ خود را به همراه برد و اسداللَّه دورهٔ ابتدایی و متوسطه را در مدارس تفلیس گذرانید. آنگاه برای ادامهٔ تحصیل عازم پطرزبورگ شد و در مدرسهٔ کودکاده، علوم نظامی تحصیل نمود و درجهٔ علمی گرفت و زبان‌های روسی و فرانسه را به خوبی فرا گرفت، سپس عازم ایران شد.

مدتی در دربار مظفرالدین شاه سمت آجودان حضوری و مترجمی داشت، سپس به استخدام در وزارت امور خارجه درآمد و مأمور روسیه گردید. قریب ده سال در سمت‌های نایب دوم، نایب اول، مستشار و کارداری در سفارت ایران در روسیه فعالیت کرد. بعد به کارداری و وزیرمختاری ایران در کشورهای اسکاندیناوی مأموریت یافت. آنگاه وزیر مختار ایران در سوئد و بعد در لهستان گردید. مدت‌ها نیز وزیر مختار ایران در پاریس بود. مأموریت او در سوئد و لهستان چند بار تجدید شد تا سرانجام رئیس تشریفات وزارت امور خارجه گردید. در ۱۳۱۷ که عروسی محمدرضا پهلوی و فوزیه پیش آمد، برای انجام مراسم تشریفات و برگزاری جشن‌ها و میهمانی‌ها، برای ریاست تشریفات دربار، شخصی لازم بود، که به تمام آداب و سنن اروپایی آشنایی داشته باشد، لذا از بین اعضای وزارت امور خارجه اسد بهادر انتخاب گردید. وی تا سال ۱۳۲۴ شاغل بود، سپس بازنشسته شد و پس از چندی درگذشت.

منابع

• باقر عاقلی (۱۳۸۰)، شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران - اسدالله اسد بهادر، تهران: نشر گفتار، شابک ۹۶۴-۵۵۷۰-۶۰-۳
• «اسدالله اسد بهادر». دانشنامه آریانیکا.
• «میرزا اسدالله خان اسدبهادر (یمین خاقان)». مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران.