آن (عرفان)
(تغییرمسیر از آن (تصوف))
آن یکی از اصطلاحاتی است که در عرفان ایرانی و شعر فارسی به کار رفتهاست.
معنی[ویرایش]
یکی از معانی «آن»، عبارت است از «لحظه و زمانی که خداوند طی آن مخلوقات را آفریده است تا خودش را به تجلی درآورد». در عین حال، معانی دیگر آن ممکن است مبهم باشد.[۱]
نمونهها در شعر[ویرایش]
یکی از اشعار حافظ با این بین آغاز میشود: «شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد/بندهٔ طلعت آن باشد که آنی دارد.» یکی از اشعار سلمان ساوجی که به این اصطلاح اشاره دارد، چنین است: «ترا آنی است در خوبی که هر کس آن نمیداند/خطی گل بر ورق دارد که جز بلبل نمیخواند».[۱]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ جعفری، احمدعلی (بهار ۱۳۸۸). «اصطلاح عرفانی «آن» در زبان شاعران». پیک نور. ۷ (۱): ۱۱۸-۱۲۳. دریافتشده در ۱۶ ژوئیه ۲۰۲۲.