دستگاه پخش خودرو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از ضبط ماشین)
نمایی از ساختار یک سیستم پخش خودرو

دستگاه پخش خودرو (انگلیسی: Vehicle audio) دستگاهی در خودروها برای فراهم‌آوردن پخش داده‌ها، آهنگ و سرگرمی‌های دیگر است. در دههٔ ۱۹۵۰ تنها یک رادیو AM ساده بود. پس از آن پخش رادیو اف‌ام شد. سپس نوار کاست، سی‌دی، دی‌وی‌دی و دیسک بلوری نیز به آن‌ها افزوده شد.[۱][۲][۳][۴]

تاریخچه[ویرایش]

در سال ۱۹۰۴، قبل از اینکه فناوری تجاری قابل دوام برای رادیو سیار وجود داشته باشد، مخترع آمریکایی لی دو فارست «پدر رادیو» یک رادیو ماشین را در نمایشگاه خرید لوئیزیانا در سال ۱۹۰۴ در سنت لوئیس به نمایش گذاشت.[۵]

در حدود سال ۱۹۲۰، فن آوری به حدی رسیده بود که در دسترس بودن گیرنده‌های رادیویی پخش رادیویی به صورت زنده را ممکن می‌کرد. یک چالش فنی این بود که لوله‌های خلاء در گیرنده‌های رادیویی به جریان مستقیم ۵۰ تا ۲۵۰ ولتی نیاز داشتند، اما باتری‌های خودرو با ولتاژ ۶ ولت کار می‌کردند. ولتاژ با یک ویبراتور افزایش یافت که DC ضربانی را فراهم می‌کرد که می‌توانست با یک ترانسفورماتور به ولتاژ بالاتر تبدیل شود.[۶][۷][۸]

در سال ۱۹۶۲، مونتز دستگاه پخش نوار کارتریج ۴ مسیره Wayfarer را معرفی کرد. افراد مشهور، از جمله فرانک سیناترا، این واحدها را در خودروهای خود نصب کردند.[۹]

پیچیدگی روزافزون سیستم صوتی وسیله نقلیه برای قرار دادن چنین رسانه‌هایی، واحد صوتی را به هدف متداول سرقت خودرو تبدیل کرده است، بنابراین این دستگاه‌ها به سیستم‌های ضد سرقت نیز مجهز شدند.[۱۰][۱۱]

قوانین[ویرایش]

سیستم‌های صدای بیش از حد بلند در خودروها مقررات شهرداری‌ها را نقض می‌کند که برخی از آنها آنها را غیرقانونی اعلام کرده‌اند. در سال ۲۰۰۲، وزارت دادگستری ایالات متحده راهنمایی برای افسران پلیس در مورد نحوه برخورد با مشکلات مربوط به سیستم‌های صوتی با صدای بلند در اتومبیل‌ها صادر کرد.[۱۲][۱۳]

نگارخانه[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. "The History of Car Radios". Car and Driver. 25 October 2010. Retrieved 14 January 2016.
  2. "Blaupunkt: Success Story". blaupunkt.com. Retrieved 2016-01-14.
  3. Guinness book of car facts and feats. London: Guinness Superlatives. 1977. ISBN 0-900424-54-0.
  4. "When the Car Radio Was Introduced, People Freaked Out". MentalFloss. 3 January 2012. Retrieved 2016-08-10.
  5. "The History of the Car Stereo". PCMag. Retrieved 2016-01-14.
  6. Guarnieri, M. (2012). "The age of vacuum tubes: the conquest of analog communications". IEEE Ind. Electron. M.: 52–54. doi:10.1109/MIE.2012.2193274. S2CID 42357863.
  7. "Car History 4U – History of the Car Radio in Motor Cars". 2012-12-09. Archived from the original on 2012-12-09. Retrieved 2018-08-17.
  8. "Lessons of history inform ACMA thinking today: RadComms Conference". radioinfo.com.au. 30 April 2009. Retrieved 17 August 2018.
  9. "10 Aussie Auto Facts You Probably Didn't Know". autoguru.com.au.
  10. پیچیدگی سیستم‌های صوتی خودرو. «تعمیر باند ماشین». عصر آی تی.
  11. Riley, Sharon (April 12, 2014). "Record players were the infotainment systems of the 1950s and '60s". Consumer Reports. Retrieved April 16, 2020.
  12. "Boom Cars, Noise Free America". Noisefree.org. Archived from the original on February 19, 2015. Retrieved February 18, 2015.
  13. Scott, Michael S. (May 22, 2002). Loud Car Stereos (PDF). U.S. Department of Justice, Community Oriented Policing Services. Archived from the original (PDF) on September 23, 2015. Retrieved February 18, 2015.
  14. "6DS8". r-type.org. 28 January 2019. Retrieved 25 March 2021.

پیوند به بیرون[ویرایش]